ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Του Πέτρου Χασάπη 
Αρχίζει πλέον να διαφαίνεται καθαρά η στόχευση της διεθνούς οικονομικής ελίτ του 1% για τη διοικητική μορφή που θα έχει η παγκοσμιοποίηση. Κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός, έλεγε πρόσφατα ότι χρειαζόμαστε μια παγκόσμια διακυβέρνηση και ότι τη χρειαζόμαστε τώρα. Τι είδους όμως θα
είναι αυτή η παγκόσμια διακυβέρνηση; 

Η διεθνής νεοφιλελεύθερη ελίτ, με τη βοήθεια και της κατά τόπους νεοαριστεράς, στοχεύει σε μια διακυβέρνηση σοβιετικού τύπου, όπου μια ελίτ θα είναι στην κορυφή της εξουσίας και όλοι οι πολίτες του κόσμου θα είναι ισοπεδωμένες καταναλωτικές μηχανές, μέσα σε ανίσχυρες επαρχίες - πρώην κυρίαρχα εθνικά κράτη. 

Η διαφορά θα είναι ότι στην ηγεσία δεν θα είναι μια κομματική νομενκλατούρα, αλλά η διεθνής νεοφιλελεύθερη οικονομική ελίτ του 1% και στη βάση, μετά την εξόντωση της μεσαίας τάξης που είναι το στήριγμα των εθνικών κρατών, θα είναι ισοπεδωμένες και χωρίς πολιτικά δικαιώματα καταναλωτικές μηχανές, που θα εργάζονται σκληρά για να έχουν τη δυνατότητα να καταναλώνουν τα φαντασιακά αγαθά που θα δημιουργεί η ελίτ, μέσω των υπηρετούντων το σύστημα επιστημόνων.

Με λίγα λόγια το κινέζικο μοντέλο, όπου κομματική νομενκλατούρα και οικονομική ολιγαρχία ταυτίζονται, είναι εκείνο που έχει ήδη προκριθεί. Το ίδιο συμβαίνει και.....
στη Ρωσία με τα πρώην μέλη της κομματικής νομενκλατούρας να αποτελούν τους σημερινούς δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι και θα κάνουν την κίνησή τους, αν ο Πούτιν ενοχλήσει τα οικονομικά τους συμφέροντα. Ο Πούτιν από την άλλη, έχει καταφέρει αυτή τη στιγμή να ελέγχει την κατάσταση, παίζοντας ένα παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ των Ρώσων οικονομικών ολιγαρχών και του εθνικού και ορθόδοξου φρονήματος του ρωσικού λαού.

Ήδη στην ΕΕ και ειδικά στην Ευρωζώνη, η οποία αποτελεί ένα πειραματικό προστάδιο της παγκοσμιοποίησης, εφαρμόζεται το μοντέλο. 

Συγκεκριμένα η οικονομική ελίτ της Ευρώπης, η οποία δεν έχει εθνικούς διασταγμούς και εθνικούς φραγμούς, κάνει άνετα τη δουλειά της μέσω της αντιδημοκρατικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. 

Μάλιστα έχει ορίσει τη γερμανική κυβέρνηση ως το «τσομπανόσκυλο» των υπόλοιπων κυβερνήσεων, καθόσον πρέπει νομότυπα να παρακάμπτονται οι εθνικές νομοθεσίες. 

Εδώ βέβαια υπάρχει ένα πρόβλημα με τη γερμανική εθνική οικονομική ελίτ, η οποία είναι εθνικιστική και προτάσσει τα εθνικά γερμανικά συμφέροντα, κάτι που ενοχλεί τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Μ. Βρετανία, αλλά και άλλες χώρες.

Αυτό λοιπόν το πρώην σοβιετικό μοντέλο, όπου η δια της βίας επιβολή της εξουσίας δεν θα γίνεται από μια κομματική ελίτ, αλλά από τη διεθνή οικονομική ελίτ του 1%, με ενεργούμενα απόλυτα ελεγχόμενα πολιτικά υποχείρια – επάρχους.