Οι ηγέτες της ονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή οι διεθνείς οικονομικοί ολιγάρχες στοχεύουν να κυριαρχήσουν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στην ουσία θέλουν ναμετατρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη σε μια πελώρια ανοικτή αγορά, όπου θα κάνουν ελεύθερα οικονομικά παιχνίδια, εξουσιάζοντας οτιδήποτε αναπνέει και κινείται.
Βασικό εμπόδιο στα σχέδιά τους αυτά, είναι τα εθνικά κράτη (και κυρίως τα ιστορικά εθνικά κράτη, όπως η Ελλάδα), όπου οι εθνικοί λαοί έχουν καθορισμένα ελεγχόμενα από τους ίδιους σύνορα και αυτοδιαχειρίζονται τις υποθέσεις τους, μέσω των πολιτικών προσώπων, τα οποία οι ίδιοι εκλέγουν.
Για να διασπάσουν και να διαλύσουν στην ουσία αυτά τα εθνικά κράτη, οι παγκοσμιοποιητές ολιγάρχες χρησιμοποιούν δύο βασικά όπλα. Πρώτον, τεχνικές ελέγχου των αντιπροσωπευτικών κυβερνήσεων, μέσω χρηματισμού ή απειλών οικονομικών κρίσεων και δεύτερον, εσωτερική..... διάβρωση, κυρίως με την ανάδειξη μειοψηφιών (μάλλον χρηματοδοτούμενων) σε αποφασιστικούς παράγοντες της πολιτικής, υποβαθμίζοντας εντελώς τη δύναμη των πλειοψηφιών.
Πέρα των πρόθυμων πολιτικών του συντηρητικού οικονομίστικου φιλελεύθερου και νυν νεοφιλελεύθερου χώρου, εξαγορασμένων ή μη, οι παγκοσμιοποιητές βρήκαν αναπάντεχη στήριξη και στον αριστερό διεθνιστικό χώρο, όπου η έννοια του έθνους προκαλεί αναφυλαξία και ταυτόχρονα η εκλογική τους βάση είναι διάφορες μειοψηφίες. Με λίγη λοιπόν χρηματοδότηση και πολύ προβολή και προπαγάνδα, ο σύγχρονος αριστερός χώρος έχει μετατραπεί σε εθνικά διαβρωτική ορντινάντσα των παγκοσμιοποιητών.
Επομένως, τα αντίστοιχα όπλα, για να πολεμηθεί αυτή η παγκοσμιοποίηση είναι δύο: Πρώτον, η προστασία με κάθε τρόπο και κάθε μέσον της πατρίδας, της ιστορίας και των εθνικών συμφερόντων και δεύτερον, η θεσμική ανάδειξη της λαϊκής πλειοψηφίας σε βασικό αποφασιστικό πολιτικό παράγοντα.
Πέτρος Χασάπης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου