Νύχτα κουβαλάνε το χρυσάφι οι ευρωπαϊκές χώρες. Φοβούνται τα χειρότερα..

Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Βέλγιο, Ιταλία, Πολωνία, Ρουμανία επαναπατρίζουν, εντατικά μετά το Brexit, από τα θησαυροφυλάκια του κόσμου, κυρίως την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, αλλά και την Τράπεζα της Αγγλίας και την Τράπεζα της Γαλλίας, τα αποθέματά τους σε χρυσό, κίνηση που έχει ερμηνευτεί ως προετοιμασία του πλανήτη για τα χειρότερα.

Ολη η μυστική τελετουργία της σταδιακής –για λόγους

ασφαλείας– μεταφοράς τόνων χρυσού στους κατόχους τους, σε μια εικόνα: τη νυχτερινή απογείωση αεροσκαφών φορτωμένων με χιλιάδες ράβδους χρυσού κλεισμένες σε ξύλινα κιβώτια. 

Σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο περισσότερες από.....

100 χώρες του κόσμου φυλάσσουν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεγάλο μέρος των αποθεμάτων τους σε χρυσό.

Η Γερμανία θα επαναπατρίσει από τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι συνολικά 647 τόνους (είναι, μετά τις ΗΠΑ, ο δεύτερος μεγαλύτερος κάτοχος χρυσού στον κόσμο με 3.396 τόνους· 1.447 είναι αποθηκευμένοι στη Νέα Υόρκη, 438 στο Λονδίνο, 307 στο Παρίσι). Η Ελλάδα κατέχει 112,5 τόνους· οι μισοί φυλάσσονται σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ελβετία.

Προφανείς αιτίες, η αυξανόμενη αστάθεια του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, ο φόβος διατάραξης της νομισματικής ισορροπίας, η έντονη ανασφάλεια που δημιουργεί εν γένει η ταραχώδης εποχή μας. Βαθύτερες; Ο χρυσός δεν είναι απλώς το αντι-νόμισμα (όταν η τιμή του ενισχύεται, η τιμή των νομισμάτων υποχωρεί και το αντίστροφο), αλλά το στοιχείο που έχει απόλυτα συνυφανθεί με την εξέλιξη της οικονομικής σκέψης, που μετράει ως χρήμα από το 3100 π.Χ., ιδανική πρώτη ύλη νομισμάτων από την αρχαιότητα, το πιο σταθερό συναλλακτικό μέσο για αιώνες και όχι μόνο κατά την περίοδο του κλασικού χρυσού κανόνα.

Το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο διαχρονικά, στις υφέσεις και στα χρηματιστηριακά κραχ, στους πολέμους και στις κοινωνικές αναταραχές, όταν διαφαίνεται ο κίνδυνος να γίνουν καπνός άυλοι ή μη τίτλοι. Ο λαμπερός, άφθαρτος, σπάνιος χρυσός (175.000 τόνοι έχουν εξορυχθεί από τις απαρχές της μεταλλουργίας) έχει ταυτιστεί από καταβολής δυτικού πολιτισμού με τον πλούτο, την ισχύ, τη διάκριση, την υπεροχή, τη νίκη, την αθανασία, το μέλλον (αφού αντιπροσωπεύει τη διορατικότητα, την πρόβλεψη, την τάξη, τον έλεγχο των επικείμενων αλλαγών), αλλά και με την απληστία, τους πολυσυλλεκτικούς «τζόγους» δυσθεώρητων διαστάσεων… Τον πόθησαν, τον αναζήτησαν, τον απέκτησαν με τον ιδρώτα ή με το σπαθί (στον Νέο Κόσμο, αφανίζοντας εκατομμύρια ψυχές και καταστρέφοντας πανάρχαιους πολιτισμούς), τον φύλαξαν, τον επέδειξαν πλείστοι. Θεοί και δαίμονες, Μίδες και Κροίσοι, ορδές απλήστων που λαχανιάζουν ανάμεσα σε όνειρα και εγκλήματα.
Ευρωπαϊκές χώρες μαζεύουν πίσω τον χρυσό τους, την άφθαρτη δύναμή τους. Δεν είναι μόνο η εντεινόμενη εσωτερική πίεση για δικλίδες ασφαλείας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη Γερμανία. Είναι η ενίσχυση του ηγετικού – ρυθμιστικού της ρόλου στην ευρωπαϊκή οικονομία, και όχι μόνον.

Κάτω από τις ποικίλες μορφές τις οποίες μπορεί να παίρνει ο άνθρωπος, κρύβεται μια σταθερά, ένα αναλλοίωτο βάθος, το οποίο εξηγεί γιατί, παρ’ όλες τις φαινομενικές αλλαγές, πορευόμαστε σε κύκλο. Ευλογημένο, σωτήριο, ματωμένο, καταραμένο χρυσάφι. Μπροστά του ο άνθρωπος λησμονεί τα δεσμά του, τα όρια, τα άχθη του. Ολα λάμπουν, οι ενδοιασμοί υποχωρούν, οι «ογκόλιθοι» γίνονται πιο ελαφροί κι από φτερά αγγέλων. Καλά Χριστούγεννα.

Kathimerini.gr