Αποδημητικά πουλιά και «αποδημητικά» παιδιά….Πτυχίο, μεταπτυχιακό πήρες, βγάλε τώρα και το διαβατήριο…Μια Ελλάδα που διώχνει τα καλύτερα παιδιά της…

Η ΕΛΛΑΔΑ αποσυντίθεται και το πτωμα της βρωμάει και μολύνει κάθε υγιή οργανισμό.... Κάτι πρέπει να γίνει, κάποιος πρέπει να μπεί μπροστά ο χρόνος τελειώνει......

 

«-Γιατί, παιδί μου, είσαι θλιμμένο/ μέρα γιορτής και με κοιτάς σαν ξένο;

-Αχ πόσο με στεναχωρείς πατρίδα/ μονάχα σε εθνικές γιορτές σε είδα…

-Γιατί, παιδί μου, κλαις βαρυγκομίζεις/ γιατί με καταριέσαι και με βρίζεις;

-Ζωές χαλάς κι αγάπες σπίτια κλείνεις/ πολλά ζητάς και τίποτα δε δίνεις.

-Γιατί, παιδί μου, αγναντεύεις πέρα/ τι βλέπεις να ‘ρχεται μες στον αέρα;

-Βλέπω να ‘ρχεται η ανεργία/ και να με στέλνεις στη Γερμανία».

(Θωμάς Γκόρπας, «Η πατρίδα», Ποιήματα, εκδ. Κέδρος)

Γ. Π. Τζ.-------------------------------

«Φθινοπώριασε και φεύγουν τα πουλιά/ πάνε για χώρες μακρινές/ να στήσουν εκεί φωλιές…», έτσι ή κάπως έτσι έλεγε ένα ποιηματάκι που μαθαίναμε παλιά στο δημοτικό σχολείο στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Στις μέρες μας όμως δεν είμαστε εκτός πραγματικότητας, αν παραλλάσσαμε τους στίχους ως εξής:.........

«”Φθινοπώριασε” και φεύγουν τα παιδιά/ πάνε για χώρες μακρινές/ να βρουν εκεί δουλειές…».

Όλο και διογκώνεται το κύμα μετανάστευσης των παιδιών μας που με πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, με καλή γνώση ξένων γλωσσών αναγκάζονται «να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους» και να ξενιτευτούν αναζητώντας δουλειά σε ευρωπαϊκές χώρες ή όπου γης τους προσφέρεται μια αξιοπρεπή εργασία αντίστοιχη των προσόντων τους. «Πικρό σαν δηλητήριο/ είναι το διαβατήριο…», τραγουδούσε παλιότερα ο Καζαντζίδης, «Γλυκό σαν ελιξίριο/ είναι το διαβατήριο», τραγουδούν σήμερα τα παιδιά μας!

Ελλάδα της κρίσης και της τρόικας, μια πατρίδα μητριά που διώχνει τα καλύτερα παιδιά της, τον ανθό της κοινωνίας, γιατί δεν μπορεί να τους προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση μετά το πέρας των σπουδών τους ή, ακόμα κι αν καταφέρουν και βρουν κάποια δουλειά εδώ ο μισθός και οι συνθήκες εργασίας είναι τριτοκοσμικού επιπέδου. Γιατί λοιπόν να μείνουν στη χώρα τους, όταν αλλού τους προσφέρονται καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές.

Μετά τον πόλεμο και τον Εμφύλιο η Ελλάδα έστελνε τα αποπαίδια της (αγροτόπαιδα, εργατόπαιδα αγράμματα) στη μετανάστευση για να τη βοηθήσουν να ορθοποδήσει. Σήμερα το φαινόμενο επαναλαμβάνεται μόνο που τώρα δεν στέλνει απόκληρους κι αμόρφωτους ρακένδυτους αλά πτυχιούχους και κατόχους διδακτορικών. Για την ακρίβεια, δεν τους στέλνει απλώς, τους αποθαρρύνει να μείνουν στην πατρίδα τους και να δημιουργήσουν, τους αφήνει μετέωρους εργασιακά και επιστημονικά τη στιγμή που ξένες χώρες τους δελεάζουν με αξιοπρεπή εργασία, καλύτερους μισθούς και καλύτερες συμβάσεις!

Το σημερινό κύμα μετανάστευσης των προσοντούχων νέων μας βρίσκει το αντίστοιχό του το Δεκέμβρη του 1945, όταν το πλοίο “Mataroa”τανε σε μια Ελλάδα κατεσραμμένη από τον πόλεμο και τον αλληλοσπαραγμό για να πάρει δεκάδες νέους που ελλείψει προοπτικών έφευγαν για μεταπτυχιακά στη βΓαλλία με υποτροφία της Γαλλικής Ακαδημίας, που είχε εξασφαλίσει ο τότε διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, Οκτάβ Μερλιέ. Οι φιλόσοφοι Κορνήλιος Καστοριάδης και Κώστας Αξελός, ο ιστορικός Νικόλαος Σβορώνος, ο συνθέτης και αρχιτέκτονας Ιάννης Ξενάκης, ο κινηματογραφιστής Άδωνις Κύρου, η συγγραφέας Έλλη Αλεξίου, οι φιλόλογοι Ε. Κριαράς και Σ. Καρατζάς, αρχιτέκτονες, γιατροί, εγκατέλειπαν μια χώρα που τους άφησε χωρίς ελπίδες και σε λίγα χρόνια έγιναν πρωτοπόροι διανοούμενοι και επιστήμονες στη Γαλλία.. Ύστερα από εφτά σχεδόν δεκαετίες, ένα νέο, συμβολικό  “Mataroa” οδηγεί μαζικά εκτός συνόρων τους Έλληνες πτυχιούχους, ιδίως τους πιο προικισμένους και με περισσότερους τίτλους σπουδών, διωγμένους από έναν νέο οικονομικό πόλεμο που βιώνει η χώρα αλλά και την ανυπαρξία προοπτικής.

Σύμφωνα με τις έρευνες που δημοσιεύονται πάνω από το 50% των νέων με «βαριά» χαρτιά σπουδών επιθυμούν να ξενιτευτούν για να βρουν δουλειά σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Πρώτη προτίμησή τους οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία κλπ. Καπιταλιστικά συστήματα έχουν κι αυτές οι χώρες όπως και η Ελλάδα, αλλά εκεί ο καπιταλισμός «σέβεται τον εαυτό του», υπογράφεις το συμβόλαιο εργασίας με αξιοκρατικά κριτήρια, και ο μισθός σου, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι άδειες, τα δώρα κλπ. στην ώρα τους και διατηρείς την αξιοπρέπειά σου, ενώ εδώ, στη χώρα του καπιταλισμού αλλά Greek, υπογράφεις τη σύμβαση εργασίας και αντί για 8ωρο δουλεύεις 10ωρο, υπερωρίες απλήρωτες, ασφαλιστικές εισφορές εν πολλοίς ανύπαρκτες, δώρα; «θα δούμε θα τα πληρωθείς αργότερα ή και καθόλου» και γενικά οι εργασιακοί νόμοι γραμμένοι στα παλαιότερα των υποδημάτων του αφεντικού!

Γιατί λοιπόν να μην «ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους» τα παιδιά μας! Και το φευγιό τους δεν είναι αποδημία στη «μαύρη ξενιτιά» που λέγαμε παλιότερα, μιας και σήμερα οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί…Και τι να βρίσκεσαι στην Αθήνα, τι στο Βερολίνο για παράδειγμα, όταν σε τρεις ώρες με το αεροπλάνο βρίσκεσαι στο σπίτι σου!

Αυτή είναι η μαύρη πραγματικότητα στη σύγχρονη Ελλάδα, μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που εγκλημάτησαν και συνεχίζουν να εγκληματούν! 

Κι ενώ σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται επιστήμονες για να κάνουν πράξη καινοτόμες ιδέες που να συμβάλλουν στο να βγει η Ελλάδα από το φαύλο κύκλο των προβλημάτων ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, οι πολιτικές (εγκληματικές) που ακολουθούνται ωθούν όλο και περισσότερο τα καλύτερα παιδιά μας στη μετανάστευση….

«-Γιατί, παιδί μου, είσαι θλιμμένο/ μέρα γιορτής και με κοιτάς σαν ξένο;

-Αχ πόσο με στεναχωρείς πατρίδα/ μονάχα σε εθνικές γιορτές σε είδα…

-Γιατί, παιδί μου, κλαις βαρυγκομίζεις/ γιατί με καταριέσαι και με βρίζεις;

-Ζωές χαλάς κι αγάπες σπίτια κλείνεις/ πολλά ζητάς και τίποτα δε δίνεις.

-Γιατί, παιδί μου, αγναντεύεις πέρα/ τι βλέπεις να ‘ρχεται μες στον αέρα;

-Βλέπω να ‘ρχεται η ανεργία/ και να με στέλνεις στη Γερμανία».

(Θωμάς Γκόρπας, «Η πατρίδα», Ποιήματα, εκδ. Κέδρος)

Γ. Π. Τζ.