Μονάχα μια χαραμάδα φως...

 

Είπες «θα μείνω

Θα το παλέψω εδώ, στον τόπο μου

Θέλω τ’ οξυγόνο του στην ανάσα μου

Τον ουρανό του πάνωθέ μου

Και τον ήλιο του να με ζεσταίνει

Θέλω τη θάλασσά του να με ταξιδεύει

Σ’ έναν ορίζοντα απέραντο

Και τους ανθρώπους μου σιμά μου»

Κι έμεινες... και το πάλεψες

Κι ήρθε αυτός ο τόπος

Ο δικός σου, ο αγαπημένος,

Να σου στερήσει τ’ οξυγόνο

Να σου θαμπώσει τον ήλιο

Να σου σκοτεινιάσει τον ουρανό

Να σου στενέψει τον ορίζοντα

Μέχρι πού ’μεινε μονάχα

Μια χαραμάδα φως...

Κι είπες «θα φύγω

Δεν χωράνε τα όνειρά μου

Σε τούτη δω τη χαραμάδα

Θα κλείσω τον ήλιο και τον ουρανό

Στο βλέμμα μου

Θα πάρω τον αγέρα και τη θάλασσα

Για συντροφιά μου

Και τους αγαπημένους μου για φυλαχτό πολύτιμο

Στην ψυχή μου»

Κι έφυγες

Να κυνηγήσεις τα όνειρα σου

Παίρνοντας ένα κομμάτι

Από τη δικιά μου την ψυχή

Να σε φυλάει και να σε σκέπει

Μαζί με την ευχή μου

Καλή ζωή,

Γιε μου...

 

 http://www.vassapostol.blogspot.gr/