ΕΚΛΟΓΕΣ 2015: η θηλειά σφίγγει – χρέος μας η αντίσταση

Της Ηλέκτρας Αντωνοπούλου-Πανάγου

Δημοκρατία δεν είναι η διαρκής προσφυγή στις κάλπες, αλλά ο σεβασμός του αποτελέσματος των εκλογών.

 

Η κατάρρευση της ρητορικής της παραιτηθείσας κυβέρνησης, συνέβη μέσα σε ελάχιστες ώρες.

Μόλις δεκαεπτά, όπως ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός παραδέχτηκε.

 

Και λέω «κατάρρευση της ρητορικής» γιατί, όπως αποδείχτηκε, πολιτική για να δοκιμαστεί δεν υπήρχε.

Μη υπαρχούσης λοιπόν πραγματικής πολιτικής, που θα εφάρμοζε τις προγραμματικές διακηρύξεις της συγκυβέρνησης………….

ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υιοθετήθηκε, εν μια νυκτί, η πολιτική των μνημονίων. Έτσι, η έκβαση της 17ωρης «διαπραγμάτευσης» δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ακόμη μνημόνιο, το 3ο στα τελευταία πέντε χρόνια. 

 

Η κατάρρευση αυτή έφερε κι άλλες αλλαγές στη αφήγηση της συγκυβέρνησης.

• Το μνημόνιο βαφτίστηκε «συμφωνία».
• Η τριμερής των δανειστών, η περιβόητη τρόϊκα, έγινε «θεσμοί».
• Οι «σκληροί δανειστές», οι «εκβιαστές» και οι «μαφιόζοι» έγιναν πάλι εταίροι και φίλοι.

Όπως και στα προηγούμενα μνημόνια, έτσι και σ’ αυτό, οι εντολές και τα άνωθεν και έξωθεν υπαγορευμένα μέτρα, έπρεπε να «νομιμοποιηθούν». Έτσι, εντός των ημερομηνιών που οι δανειστές έθεσαν, ψηφίστηκαν τα προαπαιτούμενα και στη συνέχεια, σε μια ολονύχτια συνεδρίαση της Βουλής, τα ξημερώματα της 14^ηςΑυγούστου, 222 αντιπρόσωποι του Έθνους, είπαν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, αν και μεταξύ τους ήταν πολλοί που εξελέγησαν στις 25 Ιανουαρίου 2015, μόνο και μόνο επειδή έλεγαν, ορκίζονταν στην τιμή τους, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ψηφίσουν μνημόνιο.

Όμως ένα μνημόνιο θέλει και τους εφαρμοστικούς του νόμους. Εκείνους οι οποίοι θα δέσουν γερά στο λαιμό των ήδη εξαθλιωμένων υπηκόων της Ευρωζώνης κατοίκων αυτής της χώρας τη θηλειά της απόγνωσης. Και φυσικά επιβάλλεται, να μην υπάρχει σοβαρή και δυνατή φωνή αντίθεσης στη Βουλή. 

 

Στην κατεύθυνση αυτή η επιλογή Τσίπρα για εκλογές μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, βρήκε υποστήριξη από το ιερατείο της Ευρωζώνης (ΕΖ) και ακούσαμε τη Μέρκελ και το Σόϊμπλε μαζί με τον «επανεκλεγέντα» υπάλληλό τους Ντάϊσεμπλουμ, να συναινούν στις εκλογές αυτές, ενώ τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης στη χώρα μας, ακολούθησαν υπάκουα. Αυτοί οι ίδιοι, που έλεγαν ότι οι εκλογές του Ιανουαρίου και γενικά οι εκλογές, είναι καταστροφικές για τη χώρα, τώρα δεν βρίσκουν λέξη να πούν, εναρμονισμένοι πλήρως στις εντολές, που έχουν, δηλαδή να υποστηρίζουν τις όποιες επιλογές της Ευρωζώνης όποιες κι αν είναι αυτές.

Εκλογές λοιπόν.

Σ ένα κλίμα που κυριαρχείται από έναν ακατάσχετο βερμπαλισμό εκ μέρους των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων, χωρίς ειρμό, χωρίς ουσία, χωρίς απαντήσεις στα δραματικά ερωτήματα, που θέτει η κατάσταση της χώρας.

Κυριαρχούν εικόνες και φράσεις, που δεν έχουν καμμιά σχέση με την αγωνιώδη πορεία στο άγνωστο της μνημονιακής Ελλάδας: το «προχωράμε μπροστά» του Τσίπρα, το εμείς «θα ξαναφέρουμε το κέφι» του Μεϊμαράκη, το «εμείς μπορούμε» του Θεοδωράκη, το «περισσότερο αναγκαίο καλό» του Καμμένου, το «γυρίστε στο σπίτι σας» της Φώφης. Συνθήματα αμήχανα, άνευρα, επιφανειακά, Θυμίζουν προσπάθειες διαφημιστών χωρίς έμπνευση, αναδεικνύουν την απουσία πολιτικής πρότασης, σφραγίζουν την χρεοκοπία του πολιτικού προσωπικού. Και σαν να μην ήταν αρκετά αυτά, προωθείται και το κόμμα του Λεβέντη, ως του σύγχρονου προφήτη που «τα ‘λεγε», ένα επιπλέον κερασάκι στην προεκλογική τούρτα, που σερβίρει το κατεστημένο και διαπλεκόμενο μηντιακό περιβάλλον.

Με επικοινωνιακές κραυγές: «τέλος στη διαπλοκή», «αφήνουμε πίσω το παλιό», «κερδίζουμε το αύριο» γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί η πολιτική κουβέντα (υπάρχει άραγε;) από το ζήτημα της διαρκούς και συνεχιζόμενης διάλυσης των πάντων, σε έναν προνομιακό τόπο, κυρίως για το Τσίπρα, ανούσιας και νεφελώδους συνθηματολογίας, κενής περιεχομένου, με κάποια δόση ομιχλωδών υποσχέσεων. Για την ταμπακιέρα όμως, τίποτα.

Αιχμές ότι θα λογοδοτήσουν επίορκοι πολιτικοί που έκλεψαν, υπονοούμενα ότι, να! όπου να ΄ναι, θα πληρώσουν όλοι για τα σκάνδαλα, κλείσιμο του ματιού στον ψηφοφόρο, ότι τώρα έρχεται κάτι καινούριο.

Ανέξοδες προεκλογικές φανφάρες, καθρεφτάκια και χάντρες για τους ιθαγενείς.

Κυρίως επειδή:

1^ον: Η όποια διαπλοκή δεν είναι κάτι ξέχωρο από το πώς έδρασε η πολιτική νομενκλατούρα και η οικονομική ελίτ εδώ και πολλά χρόνια. Η διαπλοκή της δεν είναι με το εσωτερικό της χώρας. Οι περιπτώσεις Siemens, HDW, αγοράς όπλων κλπ είναι κυρίως με το εξωτερικό. Είναι δυνατόν οι ξένοι «φίλοι» μας, να αφήσουν απροστάτευτους τους συνεργάτες τους ; Και μη μου πείτε για τον Τσοχατζόπουλο. Υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις για τις οποίες δεν λογοδότησε, κι ούτε πρόκειται, κανείς. Το χτύπημα της διαπλοκής απετέλεσε – από την εποχή της δήλωσης για τους νταβατζήδες – το δόλωμα για να τσιμπήσει το εκλογικό σώμα. Τίποτα παραπάνω.

2^ον: Ποιο «παλιό» αφήνουμε πίσω; Αφού όλα τα μνημόνια ΚΑΙ το 3^ο, έγιναν νόμοι του Κράτους με τις ψήφους του «παλιού». Το «παλιό» με το οποίο θα συγκυβερνήσει μαζί του ο Τσίπρας , αν βγεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ; Το «παλιό» σαν το ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ της Φώφης με το οποίο θέλει να συνεργαστεί ο Τσίπρας; 

 

3^ον: Ποιο αύριο «κερδίζουμε», τη στιγμή που τα όσα ψηφίστηκαν με το 3^ομνημόνιο, έχουν δέσει χειροπόδαρα το μέλλον όλων μας. Ποιο αύριο θέλει να «κερδίσουμε» ο Τσίπρας όταν η εφαρμογή οποιασδήποτε πολιτικής, ούτε καν απλώς κάποιων μέτρων, δεν είναι δυνατή, αν δεν έχει προηγουμένως εγκριθεί από το ιερατείο της ΕΖ.

Γιατί αφήνει να εννοηθεί, ότι μπορεί να ασκήσει πολιτική εξουσία, αφού γνωρίζουμε, ότι η χώρα βρίσκεται υπό επιτροπεία και έχει ήδη τοποθετηθεί ελεγκτής των ενεργειών της κυβέρνησης; Ποιους κοροϊδεύει ο κ. Τσίπρας;

Και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κύριε;

Εδώ να εξάρουμε την μεγάλη προσφορά του Τσίπρα προς την ΕΖ. Όχι μόνο υπέγραψε ένα 3^ομνημόνιο, που έρχεται ως συνέχεια των προηγουμένων δύο καταστροφικών, όχι μόνο υπέγραψε δάνειο για 86 δίς (ίσως και περισσότερα) αλλά διέλυσε κυριολεκτικά το όραμα και την ελπίδα για μια έντιμη, αξιοπρεπή, αντιμνημονιακή στάση αυτής της ταλαίπωρης χώρας και του λαού της. Να μην αδικήσουμε και τον Καμμένο, ο οποίος διεξήγαγε έναν προεκλογικό αγώνα τον Γενάρη του 2015 με πύρινο αντιμνημονιακό λόγο, ξιφουλκώντας εναντίον όσων είχαν ψηφίσει τα μνημόνια, για να γίνει αυτός και η κοινοβουλευτική του ομάδα μια ακόμα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ εκδοχή της πλήρους μεταστροφής (κατά το κοινώς λεγόμενο «κωλοτούμπα»).

Με διαλυμένο ουσιαστικά το αντιμνημονιακό μέτωπο, με αθωωμένους τους προηγούμενους πρωταίτιους της διαρκώς διευρυνόμενης καταστροφής, με την δημιουργία ενός μνημονιακού μετώπου στη Βουλή, που καταλήγει σε εξωπραγματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ των μνημονίων, τι μέλλει γενέσθαι; 

 

Προς στιγμή φάνηκε, ότι οι διαφωνούντες με την πολιτική Τσίπρα, θα έκαναν πράξη το όνομα της νεοσυσταθείσας παράταξης: Λαϊκή Ενότητα. Όμως γρήγορα έγινε αντιληπτό, ότι δεν είχαν ούτε τη διάθεση, ούτε την πολιτική οξυδέρκεια να αγκαλιάσουν το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος. Κλείστηκαν γρήγορα-γρήγορα σε ό,τι ήξεραν καλά – στην «καθαρότητα της γραμμής» , ποιά «γραμμή»; ποια «καθαρότητα»; – δεν συζήτησαν ισότιμα με τον κόσμο, διάλεξαν να κρατήσουν τον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ του 4% και έχασαν την ιστορική ευκαιρία να ηγηθούν ενός μεγάλου αντιμνημονιακού κινήματος.

Και τώρα τι;

Διάσπαρτες αντιμνημονιακές δυνάμεις ανθρώπων και συλλογικοτήτων, που αντιτίθενται στην λαίλαπα της έξωθεν σχεδιασμένης πολιτικής που υπαγορεύει η ΕΖ, προσπαθούν με διάφορους τρόπους να συγκροτηθούν, να συζητήσουν, να οργανωθούν, να διεκδικήσουν.

Για εκλογική παρουσία, ούτε λόγος. Κάτι η απότομη και σκληρή μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η προδοτική στάση του Τσίπρα (υπό την έννοια ότι με άλλα συνθήματα και πολιτικό μήνυμα εξελέγη και τα τελείως αντίθετα έπραξε), κάτι η συμπιεσμένη προεκλογική περίοδος, κάτι οι εγγενείς αδυναμίες ενός χώρου, που διερευνά τις επόμενες κινήσεις του, ο αντιμνημονιακός λόγος δεν θα εκπροσωπείται στη Βουλή της 21^ηςΣεπτεμβρίου, με μια ισχυρή φωνή. 

 

Ο κυρίαρχος λόγος στη Βουλή, που θα προκύψει από τις εκλογές, θα είναι ένας και μοναδικός και βαθειά μνημονιακός.

• Πολιτική μία: Ό,τι πεί το ιερατείο της ΕΖ.
• Οικονομία: Ό,τι γράφουν τα μνημόνια.
• Κοινωνία: Ό,τι δημιουργηθεί με την εφαρμογή των μνημονίων.
• Εξωτερική Πολιτική: τι είναι αυτό;
• Ανεξάρτητη χώρα: Ας το ξεχάσουμε.

Σ’ όλα τα παραπάνω, να προσθέσουμε την έντονη και διαρκώς ογκούμενη αποδόμηση θεσμών, δομών, συλλογικοτήτων. Οι ατομικές λύσεις, που προκρίνονται τώρα, σύντομα θα είναι το κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνικής (;) μας συμπεριφοράς, και ως εκ τούτου θα αποτελέσουν την χαριστική βολή σε ό,τι έχει σωθεί μέχρι σήμερα.

Δεν είναι μακριά ο καιρός που θα νομοθετηθεί ως ιδιώνυμο αδίκημα, η οποιαδήποτε αντίθετη φωνή στο Υπέρτατο Φετίχ το Ευρώ.

• Κοντά είναι ο καιρός που οποιαδήποτε φωνή για έξοδο της χώρας από την ΕΖ και την ΕΕ θα χαρακτηρίζεται ως περιθωριακή και παράλογη και φυσικά θα έχει την ανάλογη αντιμετώπιση .
• Σύντομα θα διαπιστώσουμε, ότι δεν είμαστε λαός αλλά μονάδες και μάλιστα ανεπίληπτες καθ όσον είμαστε οφειλέτες άλλων.
• Δεν θα πάρει καιρό στους επικυρίαρχους, στην ελίτ και στα ιερατεία, να αχρηστέψουν ό,τι έχει απομείνει στοχεύοντας στον πυρήνα της ύπαρξής μας και σε εκείνα τα στοιχεία που εξακολουθούν (;) να μας κρατούν σε κάποια, σχετική έστω, συνοχή.

Το αντιμνημονιακό κίνημα δεν είναι η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Δεν αποτελεί μια στείρα άρνηση του «γιατρικού» που μας προσφέρουν εκείνοι που μπορούν να τυπώσουν και άρα να δανείσουν ευρώ. Δεν είναι κάτι που ήρθε και όπου να ναι θα φύγει, σαν μια μόδα της πολιτικο-οικονομικής συγκυρίας.

Η αντιμνημονιακή δύναμη θα διογκώνεται στο μέλλον και θα πάρει διαστάσεις αντι-κατοχικής δράσης.

Αυτό είναι βέβαιο. Η αντίσταση στη βαρβαρότητα που καλπάζει δεν είναι υποχρέωσή μας απλώς. Είναι η κύρια συνθήκη για να μπορέσουμε να υπάρξουμε ως ανθρώπινα όντα, ως λαός, ως πολιτισμός και ως χώρα.

Στοιχειώδες χρέος της αντιμνημονιακής/αντικατοχικής αντίστασης είναι να εξαφανίσει από το πολιτικό προσκήνιο, παλιούς και νέους μνημονιακούς: το «παλιό» αλλά και το «νέο» του Τσίπρα, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Δεν υπάρχουν μονοπολικές καταστάσεις ούτε στη φύση ούτε στη ζωή.

Η γέννηση όμως της Αντίστασης θα συμβεί μέσα από τις επιπτώσεις των μέτρων και των πολιτικών που έχουν ψηφιστεί με τα μνημόνια, και μέσα από την οδύνη που θα τυλίξει όλον τον λαό.

Η πενταετία 2010-2014 ήταν η εισαγωγή. 

 

Αυτά που ετοιμάζονται δεν έχουν προηγούμενο. Τα πιόνια έχουν πάρει θέση και το πεδίο είναι έτοιμο για την εφαρμογή των τελικών πιο σκληρών μέτρων και πολιτικών που ούτε καν φανταζόμαστε.

Το πείραμα «Ελλάς» εισέρχεται στα τελικά στάδια της εξέλιξής του.

«Μὴν ἀμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία»….

Ποίημα:Θὰ σᾶς περιμένω

Μ. Κατσαρός