Άντε να πάτε στο διάολο να τελειώνουμε ..

  

 
Δεν ξέρει κανείς πια από πού να φυλαχτεί.
Απλήρωτα όλα, φόρος εισοδήματος, χαράτσια, ΕΝΦΙΑ, τέλη, ΔΕΗ, το σπίτι παλιοκαιρισμένο, ιατρικές εξετάσεις που πρέπει να γίνουν αναβάλλονται επ' αόριστον μέχρι να περισσεύουν τα χρήματα αφού τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τις καλύπτουν, ανασφάλεια στην εργασία και γύρω γύρω οι κάθε είδους φασίστες, αναίσθητοι, κυνικοί, παρτάκιδες και αδιάφοροι της καθημερινότητας που αλωνίζουν, παιδιά και πατέρες αυτής της σάπιας κοινωνίας ζουν ανάμεσά μας και δεν είναι μόνο στα κυβερνητικά έδρανα, δεν είναι μόνο στο μεγάλο κεφάλαιο, ούτε μόνο στη δεξιά και τα παρακλάδια της, είναι παντού!

Άντε να γίνουν εκλογές να φύγουνε αυτοί, να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ μήπως και κάτι αρχίσει να αλλάζει, γιατί το πράμα δε συμμαζεύεται πια με τίποτα, έχει ξεφύγει η κατάσταση......

Και η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ καλώς γίνεται και ακόμα καλύτερα αν η όποια άλλη στάση εκφράζεται και με πράξεις και όχι μόνο με λόγια. 
Με αυτή την κριτική, με αυτές τις καλύτερες και πιο προοδευτικές τάσεις πρέπει να πάμε σε εκλογές και να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση. 
Εδώ πέρα αυτή η χώρα που έχει πια διαλυθεί, χρειάζεται και από τα πάνω μια εκ βάθρων εξυγίανση, ναι, αυτή την ίδια λέξη που χρησιμοποιούν και αυτά τα καθάρματα που μας κυβερνάνε τόσα χρόνια, αλλά εννοούν να πεθάνουμε εμείς οι φτωχοί και να μείνει το πεδίο ελεύθερο στους πλούσιους να λεηλατήσουν τα πάντα.

Μια συντριπτική καθημερινότητα που βαραίνει αφόρητα στους ώμους μας ολοένα και περισσότερο και δε βγαίνει άλλο το πράμα έτσι. 
Μέρα μέρα, μήνα μήνα μέχρι να φτάσουμε.... στις εκλογές και τίποτα περισσότερο, αγώνας προσωπικός ή συλλογικός αν και αυτός ο δεύτερος είναι πολύ δύσκολος με τόσα ατομικιστικά και βολεμένα καθαρματάκια ή και απλώς κοινούς ηλίθιους που κυκλοφορούνε τριγύρω.

Πολλά ήταν τα λόγια που είπαμε ως εδώ - παραφράζοντας το γνωστό άσμα - και δεν ξέρω αν βγήκε και κάτι. 
Πιο πολύ υπερίσχυσε επάνω μας η δύναμη μιας αδίστακτης δολοφονικής εξουσίας και μιας άθλιας και υποκριτικής δήθεν αντίδρασης και αντίστασης των επαγγελματιών της 24ωρης απεργιούλας και της πορειούλας, να περιφερόμαστε τα κορόιδα, να επανδρώνουμε το θέατρο του φιλολαϊκού συνδικαλισμού και η ζωή συνεχίζεται όμοια και απαράλλαχτη όπως χτες.

Η δικιά μας εξορία είναι από παντού. 
Κρατάμε μέσα μας ανέγγιχτες τις πατρίδες μας, ότι αγαπήσαμε που τα κρυμμένα ίχνη του είναι θραύσματα σκόρπια ανάμεσα στα πολυτελή προάστια των παρασίτων που μας πίνουν το αίμα, ανάμεσα στα σκοτεινά και ρημαγμένα ερείπια ενός όμορφου κόσμου, μουσικές που μόνο εμείς ακούμε μέσα στη σιωπή μας που διασώζει και φυλάσσει τα όνειρά μας μακριά από την καταστροφή.

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω βάλει αυτό το τραγούδι σε ανάρτηση, αλλά τώρα που το άκουσα άλλη μία συνειδητοποίησα οτι ο μέγας Θεοδωράκης έχει γράψει μια μουσική και έχει κάνει μια ενορχήστρωση σαν στραφτάλισμα του ήλιου πάνω στη θάλασσα, σαν να βλέπεις -ή να ακούς!- τις χρυσές κηλίδες που αφήνει ο ήλιος στο μεσουράνημά του επάνω στα νερά της, αυτής της θάλασσας που πρέπει να ξαναπάρουμε πίσω, πίσω από τα δεκαόροφα κρουαζιερόπλοια, πίσω από τις ομπρελοξαπλώστρες, πίσω από τα μπιτς μπαρ, πίσω από τις μαρίνες, τα γιότ, πίσω από τα τζετ σκι, τις νεροτσουλήθρες, τα διυλιστήρια πετρελαίων, τα all inclusive.




http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/