Destiny (of Karma) - ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ...

                                                                                             Γράφει ο Destiny (Karma)

Από τις μέρες που είχες ένα άλλοθι ότι θα παλέψεις για κάτι είτε ήταν ένα όνειρο ή μια αγάπη, η μια δυνατή επιθυμία σου ή μια παντοδύναμη ιδέα που ήθελες να εξαπλωθεί ή πιο απλά να ράψεις 2 λόγια πάνω στην ανοιχτή σου πληγή έστω κι αν η μάχη ήξερες και γνώριζες από την αρχή πως θα ήταν δύσκολη.

 Από τις μέρες που διψούσες για σκέψη, που ένιωθες ολάκερο το σύμπαν πως θα αναδύει έναν πολιτισμό από μέσα του και εσύ θα είσαι μέρος του για να μπορείς να καμαρώνεις με χαρά αστραποβολούσα στα μικρά σου μάτια την μαγεία που θα μπορούσε να παρεμβάλει μεταξύ του ονείρου και της λογικής.

Από τις μέρες που κοιτούσες τον ήλιο με τον τρόπο που γνώριζες μονάχα εσύ. Από τις μέρες που ομόρφαινες στο διάβα σου μικροκαμωμένα ατίθασα θλιμμένα πλάσματα ασύλληπτα να τα περιορίσεις στα κελιά της μνήμης σου.

 Από τις μέρες που ο φακός σου εστίαζε στις γαλήνιες νοητές γραμμές της φαντασίας σου. Από τις μέρες που τα λάθη σου γινόντουσαν ουράνιο τόξο κι εσύ τα χάζευες να αντανακλούν στα χρώματα τους τις στιγμές σου.

 Από τις μέρες που τα χαρίσματα σου γινόντουσαν μια έλξη προς το αγέρωχο φως. Από τις μέρες που η καλοσύνη στιγμάτιζε τις πράξεις σου και έδινε νόημα σε αυτές πλαισιώνοντας τες με ελπιδοφόρα μηνύματα για όλους αυτούς που σε πιστέψανε.

 Από τις μέρες που λάτρευες να συλλέγεις χαρακτήρες όχι για να τους πολτοποιήσεις στην πνευματική μηχανή του κιμά αλλά για να τους δώσεις τα εύσημα για όσα δίκαια και όχι συμβιβασμένα προσφέρουν ως παρουσίες σε αυτό τον πλανήτη. 

Από τις μέρες που παραμόνευες να αρπάξεις την ευκαιρία να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο σου και να σταθείς στήριγμα σε κάθε του πρόβλημα.

 Από τις μέρες που αντλούσες δύναμη από την πίστη και την αφοσίωση. 
Από τις μέρες που ενώ σε λύγιζε το πάθος ήσουν πιστός στρατιώτης στην κοιλάδα του θανάτου για να περισώσεις και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς. 

Από τις μέρες που αντιδρούσες όταν το κακό περικύκλωνε την περιοχή των αγνών, των αθώων και των τίμιων......

Από τις μέρες που οι ώρες ήταν σύμμαχος στις άνισες μάχες της καλοσύνης με το άδικο. Από τις μέρες που έραβες την αγάπη για να μπαλώσεις την αστείρευτη χαρά που τραυματιζόταν από παράξενα και βρόμικα λόγια.

Από τις μέρες λοιπόν εκείνες στις μέρες που δεν θυμάσαι ποιος είσαι, τι κάνεις και που πας… Από τις μέρες λοιπόν εκείνες στις μέρες που το κακό μονάχα σκορπάς…

Από εκείνες τις τόσο μακρινές μέρες που ξεμακραίνεις κάθε ώρα χιλιάδες χιλιόμετρα από εκείνες τις μέρες σε καλώ πάλι πίσω στην τάξη, γιατί δίχως αγάπη αυτό το κάτι που παλεύουμε όλοι πεθαίνει πρόωρα και μαζί του δυστυχώς πεθαίνουμε κι εμείς…και σε ένα σκοτάδι που ήδη έχει πέσει καιρό αρνούμαι να γίνω μάρτυρας συνειδησιακών κατεδαφίσεων με το πρόσχημα της ανάπτυξης και το όραμα των μεγάλων ηγετών μέσα από το κίνημα του παν ανθρωπισμού με τους αμέτρητους υπηρέτες της εκπαίδευσης, της γνώσης, των τεχνών και των γραμμάτων.

Αρνούμαι να πεθάνω ζωντανός όταν δεν φταίω, όταν δεν έχω το παραμικρό μερίδιο ευθύνης που θα μπορούσε να μου αναλογεί κι επειδή μας πρόδωσες νωρίς για τη σιγουριά σου να σου θυμίσω είμαι εδώ από εκείνες και για εκείνες τις μέρες που η φωνή σου είχε συνείδηση, συναίσθημα και μια γλυκύτητα και ζεστασιά για τον συνάνθρωπο. 

Τότε που η φωνή σου έγινε σήμα κατατεθέν μιας πραγματικής επανάστασης κι όχι μιας απίστευτα κομπλεξικής λέξης που αμαρτωλά κάνει βόλτες στα στόματα των δειλών, των άνανδρων και των ξεπουλημένων.

Εμπρός παράταξε την μολυβένια καρδιά σου μπροστά στον πόλεμο της ηθικής ενάντια σε συγκροτήματα, εκδοτικούς οίκους, κανάλια, σταθμούς και ανθρώπους χωρίς τσίπα. Η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται με πόνο, με δάκρυα και ψυχαγωγία, ούτε σε χαφιεδίστικα πάνελ που θυμίζουν μπορντέλο με τσατσά και πόρνες τους ίδιους τους πελάτες τους, χτίζεται με σωστή και ειλικρινής συζήτηση κι όσοι διαφωνείτε συναινείτε σε ένα έγκλημα χωρίς προηγούμενο και δυστυχώς οι περισσότεροι καταντήσατε δέκτες απλά συντονισμένοι στον πομπό του χρώματος σας.

Θυμίζετε παπαγαλάκια με άδεια κενά κρανία λες και σας έγινε βαθιά λοβοτομή και απλά ρομποτο-ποιηθήκατε χωρίς προσωπικότητα, χωρίς σκέψη, χωρίς ανθρωπιά και ένα εκατομμύριο άλλα χωρίς που κουβαλάτε στις πλάτες σας.

 Σε σένα αναφέρομαι που ο άνεμος της ανάπτυξης σε έκανε κενό, μισαλλόδοξο, μίζερο, βρομιάρη και σιχαμένο…

 Σε σένα που αύριο όταν θα μεγαλώσει το παιδί σου και σε ρωτήσει τα τόσα γιατί του κόσμου όλου δεν θα σε φέρει σε αμηχανία γιατί πολύ απλά το παραμύθι θα σε έχει χρήσει βασιλιά αλλά τους βασιλιάδες τους καίνε πάντα στην πλατεία με μεγάλες φωτιές στο πέρας κάθε καρναβαλιού.

Από τις μέρες που γεννιόσουν αντάρτης στις νύχτες που πεθαίνεις χωρίς λόγο…