ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ-ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

ΙΣΠΑΝΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΙΣΗΓΟΥΝΤΑΙ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ!

Πριν από ένα μήνα περίπου, 90 Ισπανοί οικονομολόγοι, επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, συνδικαλιστές,δημοσιογράφοι κ.ά. υπέγραψαν ένα “Μανιφέστο για την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ“.

 Ήρθαν να προσθέσουν και τη δική τους φωνή στους προβληματισμούςκαι τις συζητήσεις που διεξάγονται σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης και εντείνονται όσο η πολιτική της Ευρωζώνης επιδεινώνει την οικονομική και κοινωνική κρίση.

Βασικός πρωτεργάτης της πρωτοβουλίας είναι ο πρώην γραμματέας του ΚΚ Ισπανίας και συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς (από το 1989 ως το 2000)Χούλιο Ανγκίτα. Παραμένοντας ενεργός στο ΚΚΙ και την Ενωμένη Αριστερά, ο Ανγκίτα ίδρυσε μαζί με άλλα στελέχη της αριστεράς και των συνδικάτων το Μέτωπο Πολιτών 

«Ειμαστε η πλειοψηφία» (Frente Civico «Somos Mayoria») με στόχο την ενεργοποίηση εντός ενός οργανωμένου και ανοιχτού πλαισίου όσων δεν αισθάνονται να εκπροσωπούνται από τα υπάρχοντα κομματικά μορφώματα. 

ΤοΜέτωπο Πολιτών δίνει μεγάλο βάρος στην επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων εξόδου από την κρίση προς όφελος τις κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά και στο μείζον θέμα της πολιτειακής αλλαγής που έχει ανοίξει στην Ισπανία όταν τα κινήματα της τελευταίας περιόδου έθεσαν θέμα ρήξης με τη μοναρχία την οποία αποδέχθηκαν τα δύο «ιστορικά» κόμματα της Ισπανικής Αριστεράς κατά τη «μετάβαση» που ακολούθησε το θάνατο του Φράνκο. Βασικός στόχος είναι η.....

«σύγλιση της κοινωνικής με την πολιτική Αριστερά», κεντρικό αλλά και εξαιρετικά πολύπλοκο αίτημα που θέτει η συγκυρία στην Ισπανία όπως και αλλού.

Στο Μανιφέστο για την έξοδο από το ευρώ, γύρω από τον Αγκίτα και το Μέτωπο Πολιτών, συσπειρώνονται μεταξύ άλλων γνωστοί οικονομολόγοι όπως ο Πέντρο Μόντες και ο Χουάν Μαρτίν Σέκο, ο πρώην πρόδρος του ATTAC Ισπανίας Κάρλος Μαρτίνεζ, το μέλος της διεύθυνσης της Ενωμένης Αριστεράς (ΕΑ) και στέλεχος προερχόμενο από τον τροτσκιστικό χώρο Ντιοσντάντο Τολεντάνο καθώς και άλλα στελέχη του κόμματος, ο γνωστός κομμουνιστής θεωρητικός και στέλεχος του ΚΚ Ισπανίας Μανόλο Μονερέο, ορισμένοι από τους εμβληματικούς διανοούμενους της ισπανικής αριστεράς όπως ο διευθυντής του «Χώρου Μαρξ» (Espay Marx) τηςΚαταλωνίας Χοακίν Ταφάλια, ο φιλόσοφος Χουάν Ραμόν Καπέλα και ο Μιγκέλ Ριέρα, εκδότης του ιστορικού περιοδικού El Viejo Topo (ο Γερο-Τυφλοπόντικας), αλλά και αρκετοί συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην αριστερή πτέρυγα του συνδικάτουΕργατικές Επιτροπές (CCOO).

Το Μανιφέστο δεν είναι η πρώτη κίνηση αμφισβήτησης του ευρώ στην ισπανική Αριστερά. Ηδη από την άνοιξη του 2012, ο πρώην συντονιστής της ΕΑ Γκασπάρ Γιαμαθάρες, που έχει τώρα δημιουργήσει τη δική του κίνηση «Ανοιχτή Αριστερά», και θεωρείτο ότι κινείται στα δεξιά της ΕΑ, είχε δηλώσει ότι πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο εξόδου της Ισπανίας από την ΟΝΕ. Στην πρόταση για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές του 2014 που απηύθυνε τον περασμένο Μάη στην ΕΑ καισε άλλες δυνάμεις, ο Γιαμαθάρες έθεσε 4 βασικά σημεία: την καταγγελία των Μνημονίων και της λιτότητας, τον δημόσιο λογιστικό έλεγχο του χρέους, τοάνοιγμα της συζήτησης για την έξοδο από το ευρώ και μια νέα συντακτική διαδικασία για την επαναθεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αντιδρώντας σε αυτήν την πίεση, η ΕΑ τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σχετικάδιεξοδικά στο θέμα του ευρώ στο προπαρασκευαστικό ντοκουμέντο της συνδιάσκεψης που διοργάνωσε στις 22 Ιούνη με θέμα την ευρωπαϊκή κρίση. Η ΕΑ τονίζει ότι «η συζήτηση (για το ευρώ) έχει ανοίξει» και ότι «τόσο οι υποστηρικτές της μονομερούς εξόδου όσο και αυτοί που τάσσονται υπέρ της επαναθεμελίωσης της Ευρώπης έχουν επιχειρήματα». Το κείμενο αναλύει κατόπιν τις πιθανές επιπτώσεις της επιστροφής στο πέσο. Ενα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να τονώσει την ανταγωνιστικότητα και να οδηγήσει σε ανάπτυξη εκτός των πλαισίων της νεοφιλελεύθερης εσωτερικής υποτίμησης: «επί της αρχής (αυτή η επιλογή) αποτελεί εναλλακτική στην μείωση των μισθών που επιβάλλουν οι πολιτικές της οικονομικής προσαρμογής, που θα μετέτρεπε την αργή νεοφιλελεύθερη προσαρμογή σε μια ταχύρρυθμη προσαρμογή, που με τη σειρά της θα έδινε ευκαιρίες για την εκκίνηση μιας διαδικασίας επανεκβιομηχάνισης της παραγωγικής ισπανικής οικονομίας». Το κείμενο δίνει όμως κατόπιν μεγάλο βάρος στα κοινωνικά κόστη μιας τέτοιας επιλογής, τόσο για το εξωτερικό χρέος, που είναι σε ευρώ, όσο και για το εμπορικό ισοζύγιο και για τον πληθωρισμό λόγω της αναμενόμενης υπερτίμησης των εισαγωγών και τον υψηλό βαθμό ενεργειακής εξάρτησης της Ισπανίας, που συνδυάζεται με την μείωση των εξαγωγικών της δυνατοτήτων ως συνέπεια της αποβιομηχάνισης.

Ως εκ τούτου το κείμενο θεωρεί ότι «οι συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ είναι απρόβλεπτες, και σίγουρα δεν συνιστούν εγγύηση ότι θα δοθεί τέλος στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι χωρών εκτός της ευρωζώνης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι επίσης θύματα των σχεδίων οικονομικής προσαρμογής. Εν ολίγοις, το πρόβλημα δεν είναι μόνο νομισματικό». Η προσεκτική και «εξισορροπιστική» θέση στην οποία καταλήγει το κείμενο είναι η ακόλουθη: «θεωρούμε πρόωρο να πάρει τώρα η ΕΑ μια τελική θέση στο θέμα του ευρώ, εφόσον όλοι συμφωνούμε στη μη-βιωσιμότητά του στο μέλλον, και θεωρούμε ότι το επόμενο συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να υιοθετήσει μια συλλογική στάση που να εξυπηρετεί το σύνολο της ευρωπαϊκής αριστεράς και που να επιτρέπει την επεξεργασία συγκεκριμένων προτάσεων για το εκλογικό πρόγραμμα εν όψει των επόμενων ευρωεκλογών. Σ’αυτό το δρόμο οφείλουμε να προχωρήσουμε επιδεικνύοντας το μέγιστο σεβασμό σε όλες τις απόψεις που έχουν εκφραστεί ως τώρα».

Σε άλλα κείμενα που επεξεργάστηκε η συνδιάσκεψη της ΕΑ περιλαμβάνονται τα αιτήματα του δημόσιου λογιστικού έλεγχου του χρέους, η άρνηση πληρωμής του μέρους που θα κριθεί επαχθές και μια ευρωπαϊκή διαδικασία συντακτικού τύπου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι και τα τέσσερα σημεία που έθεσε ο Γιαμαθάρες για μια ευρύτερη συμπόρευση της Αριστεράς έχουν γίνει αποδεκτά από την ΕΑ. Αλλά αυτό σίγουρα δεν αποτελεί και την τελευταία λέξη της όλης συζήτησης.

ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ

Η δραματική κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία βυθίζεται η κοινωνία μας απαιτεί μια πολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες διεξόδου από την κρίση. Είναι μια επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει καταστεί θεμελιώδης παράγοντας όσον αφορά τους υπαρκτούς κινδύνους επιδείνωσης και υποβάθμισης, λόγω των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων που προκαλεί η επιμονή στην πολιτική της προσαρμογής, της λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών.

Το δίχτυ στο οποίο έχουμε παγιδευτεί αποτελείται από τα καταστροφικά επίπεδα ανεργίας, από έναν εξωτερικό δανεισμό της χώρας που είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί και από την εξέλιξη των δημοσίων οικονομικών που οδηγούν σε οικονομική κατάρρευση του κράτους. Πάνω από 6 εκατ. άνεργοι , πάνω από 2,3 τρισ. ευρώ ολικών υποχρεώσεων προς ξένους και ένα δημόσιο χρέος σχεδόν 1 τρισ. ευρώ, που πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, αυτά είναι τα δεδομένα που ορίζουν μια καταστροφή μη αντιμετωπίσιμη που θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση και κατεδαφίζει θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα.

Μια κρίση τέτοιου μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες που κυμαίνονται από τη γενική κρίση του χρηματιστικού καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά, μέσω ενός φορολογικού συστήματος που απαλλάσσει τα μεγάλα εισοδήματα και είναι ακραία άδικο. Όμως, ακόμη και με κίνδυνο να απλουστεύσουμε την ανάλυση, για να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι λύσεις, πρέπει να αποδώσουμε την κύρια αιτία αυτής της ελεεινής κατάστασης στην ένταξη της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.

Όπως αναγνωρίζεται πλέον, δεν υπήρχαν οι όροι για την υιοθέτηση κοινού νομίσματος ανάμεσα σε χώρες με οικονομίες άνισες, χωρίς να συνοδεύεται από ενιαία φορολογία. Από την άλλη μεριά, η εισαγωγή του κοινού νομίσματος είχε ως συνέπεια να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο αντιδραστικής και αντικοινωνικής πολιτικής εφ’ όλης της ύλης, σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, που στην Ευρώπη του Μάαστριχτ βρήκαν την πιο τέλεια εφαρμογή τους. Με βάση τις ρυθμίσεις εκείνης της εποχής, το κράτος πρόνοιας είναι ασύμβατο με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.

Με την ένταξη στην Ευρωζώνη, η χώρα μας έχασε ένα ουσιώδες εργαλείο για να ανταγωνιστεί και να διατηρήσει ένα ισοζύγιο οικονομικών συναλλαγών με το εξωτερικό, όπως είναι ο έλεγχος και η διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας με τα άλλα νομίσματα. Επιπλέον, εκχωρήθηκε κυριαρχία προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όσον αφορά τη ρευστότητα και την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής, σε ένα ίδρυμα δηλαδή που εξαρχής κυριαρχείται από τα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού.

Ήταν λοιπόν μαθηματικά βέβαιο ότι η καθυστέρηση και η αδυναμία της ισπανικής οικονομίας έναντι των άλλων χωρών, καθώς και η απόλυτη αυστηρότητα που επιβλήθηκε με τους κανόνες του ευρώ θα οδηγούσαν, όπως και έγινε κατά τηνπρώτη δεκαετία του 2000, σε ένα συντριπτικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Σημειώθηκαν δυσβάστακτες ανισορροπίες, όπως και σε άλλες χώρες, την Ελλάδα και την Πορτογαλία, που βρέθηκαν στην ίδια παγίδα. Στα 14 χρόνια από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999, και μέχρι το τέλος του 2012, το συσσωρευμένο εμπορικό έλλειμμα της Ισπανίας ήταν σχεδόν 700 δισ. ευρώ και χρηματοδοτούνταν με ξένο δανεισμό. Από πιστωτικούς οργανισμούς και ισπανικές επιχειρήσεις υπάρχουν απαιτήσεις για πάνω από 1 τρισ. ευρώ για επενδυτικά σχέδια στο εξωτερικό, κυρίως στη Λατινική Αμερική.

Μέχρι το 2008, όταν ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και έπληξε μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα, η χώρα ζούσε σε ένα όνειρο, σαν ναρκωμένη, τροφοδοτώντας τη φούσκα των ακινήτων και έχοντας λησμονήσει τα προβλήματα που εγκυμονούσε. Εκείνο το έτος, όλα άλλαξαν άρδην, οι χρηματοπιστωτικές αγορές έκλεισαν τα κανάλια ρευστότητας και η κατάσταση κάθε οφειλέτη αξιολογήθηκε με μεγάλη αυστηρότητα. Με την απότομη αλλαγή των εξωτερικών δανειστών έναντι της Ισπανίας ως οικονομίας με μεγάλα χρέη, οι ολικές υποχρεώσεις αυξήθηκαν από 540 δισ. ευρώ στα τέλη του 1998 σε 2,2 τρισ. το 2008. Η χώρα χρεοκόπησε και εισήλθε σε βαθιά ύφεση με σοβαρότατες συνέπειες.

Έκτοτε, ο δημόσιος τομέας εκμηδενίστηκε, έχοντας τεράστιο έλλειμμα λόγω της δραματικής πτώσης των εσόδων, μια κατάσταση που επιδεινώθηκε με την κατάρρευση της φούσκας των ακινήτων. Το κράτος, στο οποίο μόλις είχαν μεταφερθεί οι εντάσεις των δημόσιων διοικήσεων, χρειάστηκε εκατοντάδες εκατ. ευρώ, τα οποία προσπορίστηκε εκδίδοντας ομόλογα δημοσίου χρέους προς την εσωτερική και διεθνή αγορά, εφόσον δεν υπήρχε η δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί από τις νομισματικές αρχές. Στα τέλη του 2007, το χρέος του κράτους ήταν 307 δισ. ευρώ, ή το 37% του ΑΕΠ. Στα τέλη του 2012 είχε ανέλθει στα 688 δισ. ή 65% του ΑΕΠκαι αυξάνεται σε αντιστοιχία με την εξέλιξη του ελλείμματος των δημοσίων λογαριασμών.

Από τη στιγμή που αναγνωρίστηκε το γεγονός της κρίσης, η οικονομική πολιτική έχει μερικά βασικά χαρακτηριστικά που μένουν αμετακίνητα. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας της ισπανικής οικονομίας ήταν η δικαιολογία για τις βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβλήθηκαν με στόχο να αντισταθμιστεί αυτή η απώλεια μέσω της αποκαλούμενης “εσωτερικής προσαρμογής”. Μιας διαδικασίας που μειώνει τους μισθούς και διευκολύνει τις απολύσεις, προκειμένου να μειωθούν οι τιμές των ισπανικών προϊόντων και υπηρεσιών, στο βαθμό που η φυσιολογική και ιστορική οδός της υποτίμησης του νομίσματος ήταν απαγορευμένη λόγω του ευρώ. Οι προσαρμογές, οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, οι περικοπές συνεχίζονται όλα τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, η λιτότητα που εφαρμόστηκε με τόση κτηνωδία στη δημοσιονομική πολιτική, όπως και οι απαιτήσεις των οικονομικών εξουσιών, καθιστούν παραπλανητική τη μάχη ενάντια στο δημόσιο έλλειμμα ως υποτιθέμενη διέξοδο από την κρίση.

Αυτή η ουσιαστικά άχρηστη πολιτική οδήγησε σε οδυνηρή και ανεξέλεγκτη κοινωνική παρακμή και στην αύξηση της ανεργίας. Η χώρα κατρακυλάει χωρίς φρένο και βυθίζεται σε ένα βαθύ πηγάδι. Οι παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση μένουν άθικτοι. Οι εξωτερικές υποχρεώσεις δεν μπορούν να μειωθούν χωρίς να καταγραφεί πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών, πρακτικά ανέφικτο λόγω της κατεστραμμένης οικονομίας και της αδύναμης ανταγωνιστικότητας, και το δημόσιο χρέος δεν θα σταματήσει να αυξάνεται μέχρι να απαλειφθεί το έλλειμμα, το τέλος του οποίου ούτε για την κυβέρνηση είναι ορατό. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι γενικευμένη. 

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Πώς θα αντιμετωπίσουμε την καταστροφή; Η λύση της τρόικας την οποία υποστηρίζει και το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα είναι να βαθύνουν οι προσαρμογές, η λιτότητα και να εκποιηθούν δημόσια αγαθά. Η ισπανική οικονομία, όπως συνέβη στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, κατρακυλάει στην άβυσσο με δραματικές κοινωνικές συνέπειες και πολιτικούς κινδύνους.

Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δραστήριος εταίρος στον τρέχοντα οικονομικό και κοινωνικό σχεδιασμό, υποκρίνεται τώρα ότι διαφωνεί με το Λαϊκό Κόμμα και επικρίνει την αυτοκτονική πολιτική του, αλλά είναι απόλυτα ταυτισμένο με την άποψη ότι η ένταξη στην Ευρωζώνη είναι μη αναστρέψιμη.

Οι διοικήσεις των μεγάλων εργατικών συνομοσπονδιών, που κάποτε εναντιώνονταν σε όλους όσοι επέκριναν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, υποστηρίζοντας ότι κάνουν λάθος υπολογισμούς, καταγγέλλουν πλέον την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, αλλά δεν είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά αποτελεσματικά αντίμετρα στην κρίση εφόσον δεν αμφισβητούν τη συνοχή μιας Ευρώπης που έχει οικοδομηθεί κατ’ αυτό τον τρόπο.

Άλλες δυνάμεις, οργανώσεις και δρώντες της αριστεράς κριτικάρουν τη σημερινή Ευρώπη και προτείνουν αλλαγές εντελώς ουτοπικές και αβάσιμα σχέδια , δεδομένου ότι η σημερινή Ευρώπη δεν μεταρρυθμίζεται, ιδίως μετά τη διεύρυνση της περιοχής του ευρώ προς την Ανατολή. Στις εκ γενετής ανεπάρκειες του κοινού νομίσματος προστίθενται ο ηγεμονικός ρόλος που έχει αναλάβει η Γερμανία και η πραγματικότητα της κατάρρευσης της Ευρώπης, εφόσον κάποιες χώρες είναι φυλακισμένες σε χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν. Είναι επιτακτική και επείγουσα ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά των ευρωπαϊκών συνθηκών και αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να εξουδετερωθεί ούτε να κρυφτεί πίσω από διάφορα άλλα σχέδια. Όσο επιθυμητή και αν είναι η άλλη Ευρώπη, προσώρας είναι ανέφικτη, απαιτούνται άλλες βάσεις, πολύ διαφορετικές, και η ανάκτηση της χαμένης κυριαρχίας του κάθε κράτους.

Η αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου είναι αναμφισβήτητη, παρόλο που δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε πότε και πώς θα διαλυθεί αυτή η μη βιώσιμη κατάσταση.

Για όσους υπογράφουν αυτό το Μανιφέστο, είναι καθαρό ότι η Ευρώπη του Μάαστριχτ δεν μπορεί να επιβιώσει με το σημερινό της σχήμα, μετά από τις καταστροφές και τα δεινά που έχει προκαλέσει, ξέχωρα από το ότι έχει σακατέψει τη δημοκρατία και έχει αφαιρέσει τη λαϊκή κυριαρχία.

Επιβεβαιώνουμε επίσης ότι η χώρα μας δεν μπορεί να ανακάμψει από την κρίση μέσα στην Ευρωζώνη. Χωρίς δικό της νόμισμα, χωρίς νομισματική αυτονομία είναι αδύνατον να αλλάξει τη δραματική οικονομική και κοινωνική κατάσταση, ιδίως αφότου ακυρώθηκε η ικανότητα άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο με ύπουλο τρόπο απέκτησε συνταγματική ισχύ.

Χρειάζεται το δικό της νόμισμα, για να μπορεί να ανταγωνιστεί, και κυρίαρχη νομισματική πολιτική για να παράσχει ρευστότητα στο σύστημα και να διεγείρει τη ζήτηση. Αυτός είναι ένας πρώτος αναγκαίος όρος, αλλά καθόλου επαρκής, για να αναπτύξει προωθημένο δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, συμπεριλαμβάνοντας την εθνικοποίηση των τραπεζών, την ανοικοδόμηση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας. Για να υπερασπιστεί και να ενισχύσει τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες με ένα ισχυρό και κλιμακωτό, ανάλογα με το εισόδημα, φορολογικό σύστημα που μειώνει την ανισότητα και ανακατανέμει τον πλούτο. Για να κατανείμει την εργασία ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία. Για να ανακληθούν τα μέτρα κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων, να υπάρξει σεβασμός προς το περιβάλλον κοκ. Για να θεσπίσει μια συνταγματική διαδικασία που θα δώσει τη δυνατότητα να ανακτηθεί και να βαθύνει η δημοκρατία. Συνεπώς, προσωρινά ας μην ασχοληθούμε με το δημόσιο έλλειμμα, ας μην κάνουμε προτάσεις που είναι αδύνατον να εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ας μη λαχταρούμε τις πρακτικές της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας ή της Τράπεζας της Αγγλίας, εφόσον μπορούμε να έχουμε την Τράπεζα της Ισπανίας ως ισοδύναμο θεσμό.

Το χρέος δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι χρέος του ιδιωτικού τομέα και αποτελεί υπόθεση αυτών των φορέων, συμπεριλαμβανομένου του χρηματοπιστωτικού τομέα, να λύσουν τα προβλήματα που προέκυψαν. Συνεπώς απορρίπτουμε οποιαδήποτε “διάσωση” της χώρας μας και για τον ίδιο λόγο θεωρούμε εντελώς παράνομο το χρέος που ανέλαβε το κράτος για να εξασφαλίσει κεφάλαια διάσωσης σε πιστωτικά ιδρύματα που δεν έχουν εθνικοποιηθεί.

Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, το κράτος πρέπει να προχωρήσει στην βαθιά αναδιάρθρωσή του (με διαγραφή, μορατόρια, μετατροπή του στο εθνικό νόμισμα) για να ελαφρύνει τη συντριπτική πίεση που ασκεί στους δημόσιους λογαριασμούς. Αλλιώς, η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα είναι αναπόφευκτη.

Δεν θα αποφύγουμε τα προβλήματα και τις περίπλοκες καταστάσεις με τα μέτρα που προτείνουμε, μεταξύ άλλων και τον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων. Ούτε η ανάλυσή μας μας εμποδίζει να συνεργαστούμε σε δράσεις, υποβολή προτάσεων και διαμαρτυρίες με εκείνο το μέρος των πολιτών και των οργανώσεών τους που, κάτω από το βομβαρδισμό των ΜΜΕ ή για άλλους λόγους, δεν συμμερίζονται την άποψή μας ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι και ότι υπάρχει ανάγκη να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό του ευρώ. Ωστόσο, με δεδομένη τη σύγχυση που μας περιβάλλει και τους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί ή να κρατήσουμε διφορούμενη στάση. Έχουμε επίγνωση ότι η σημερινή ισπανική κοινωνία , που ήδη έχει εισέλθει σε μια παρατεταμένη και απελπιστική αγωνία, δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη για να αποφύγει την οριστική κατάρρευση της χώρας.

Η ανάκτηση της χαμένης οικονομικής κυριαρχίας, η ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας απαιτούν να απαλλαγούμε από το βρόχο που μας παραλύει, να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα και να εξασφαλίσουμε τα μέσα για ένα σχέδιο επιβίωσης, με όλες του τις δυσκολίες, που μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύει μια μεγάλη ευκαιρία για να δημιουργήσουμε μια κυρίαρχη, ευημερούσα, δίκαιη, ενωμένη, δημοκρατική και περιβαλλοντικά υπεύθυνη, ελεύθερη κοινωνία.

Πρώτες υπογραφές

1		Maite	Agredano	Funcionaria. FCSM
2		Mateo	Aguado	Científico
3		Javier	Aguilera	Abogado
4		Alejandro	Andreassi	Profesor UAB
5		Julio	Anguita	Ex Coor. Gral IU
6		Mercedes	Arancibia	Periodista
7		Pedro	Aranda	Revista Berlín
8		Manuel	Ariza	Secrt Gral Fed Pensiont. CCOO
9		Antonio	Arnau	Activista social. EUPV.
10		Leonel	Basso	Periodista
11		Domingo	Benito	Coor Gral IU Salamanca
12		Javier	Bernad	Sindicalista de Telefónica
13		Miguel	Candel	Catedrático Univ.  de Barcelona
14		Manuel	Cañada	Ex Coor. Gral IU. Extremd
15		Paloma	Cañamero	Psicóloga
16		Juan Ramón	Capella	Catedrático Univ. Barcelona
17		Víctor	Cascos	Diputado Asam. Extremd.
18		Manuel	Colomer	Economista. EUPV.
19		Jorge	Cortegana	Trabaj.SEAT-Socialismo 21
20		Alejandra	Criado	Ing. Informática
21		Antonio	Criado	Secrt Gral ISI
22		Isabel, de la	Cruz	Profesora
23		Susana	De la Morena	Investigadora
24		Alejandro	De los Santos	Informático
25		Ángel	Duarte	Catedrático Univ. Gerona
26		Albert	Escofet	Ex Secrt. Gral Psuc-viu
27		Iban	Escofet	Gestor
28		Carlos	Fenández Liria	Profesor UAM
29		Ginés	Fernandez	Director Mundo Obrero
30		Santiago	Fernández Vecilla	Coor Gral IU Zamora
31		Josep	Fontana	Historiador
32		Ramón	Franquesa	Ex Secrt. Gral Psuc-viu
33		Ana	Gabarró	Sindicalista
34		Antonio	Gallifa	Economista
35		Juan	García	Pres. Colectivo Prometeo
36		Valentín	García Navalpotro	Jubilado. FCSM
37		Fernando	García Noval
38		Ángel	García Pintado	Escritor y Periodista
39		José Luis	Garrot	Historiador
40		Antonio	Gil	Ex Secrt. CGT Seat
41		Ernesto	Gomez de la Hera	Sindicalista de CCOO
42		José A.	González Espada	Abogado-Socialismo 21
43		Alberto	Herbera	Trabaj.SEAT-Socialisme 21
44		Héctor	Illueca	Abogado. FCSM
45		Pedro	Jiménez	Sindicalista
46		Josefa Villaverde	Josefa Villaverde	Administrativa
47		Ángel	Lara	Concejal IU. Ayunta. Madrid
48		Salvador	López Arnal	Escritor y Periodista
49		María T.	López Pina	Cuidadora Mayores
50		Eduardo	Luque	Profesor y ensayista.
51		Damián	Martin	Informático
52		Sebastián	Martin Recio	Ex Alcalde Carmona. FCSM
53		Juan F.	Martin Seco	Ex Interventor Gral Estado. Econ.
54		Carlos	Martínez	Ex Pres. ATTAC España
55		Magdalena	Martínez Bode	Coord. FCSM Murcia
56		Amelia	Martínez Lobo	Coord. FCSM Madrid
57		Joan	Massó	Profesor
58		Joaquín	Miras	Profesor
59		María T.	Molares	Ex Coord. Áreas IU
60		Manuel	Monereo	Politólogo
61		Alberto	Montero	Economista. Presidente CEPS
62		Juan	Montero	Activista
63		Pedro	Montes	Economista. Presidente S 21
64		Israel	Morales	Técnico Copo y Des.
65		Agustín	Moreno	Ex sindicalista. Marea Verde
66		Manuel	Muela	Escritor y Periodista
67		María Dolores	Nieto	Ex concejala de Jaén. IU
68		Araceli	Ortiz	Sindicalista CCOO. Marea Blanca
69		Francisco	Palacios	Profesor Dcho. Constitucional
70		Gumer	Pardo	Sindicalista. Consejo Pol. IU
71		Miquel-D	Piñero	Librero
72		Andrés	Piqueras	Profesor
73		Raquel	Reyes	Desempleada
74		Miguel	Riera	Editor Viejo Topo
75		Víctor	Ríos	Ex Coord. Pres. IU
76		Juan	Rivera	Profesor. FCSM
77		Pedro	Rodriguez Lomo	Agricultor
78		Antonio	Romero Cuellar	FCSM
79		David	Ruiz	Historiador
80		Salvador	Sáinz	Actor
81		Rosario	Segura García	Economista
82		Pascual	Serra	Periodista
83		Lynn	Strother	Profesora
84		Joan	Tafalla	Profesor. Espay Marx
85		Celia	Téllez	Profesora
86		Diosdado	Toledano	Presidencia IU
87		José María	Torres	Pres. As. Rubén Darío
88		Ángel	Trasobares	Escritor
89		Juan	Valdés Paz	Sociólogo
90		Rodrigo	Vázquez de Prada	Director Crónica Popular
91		Jorge	Verstrynge	Profesor

Πηγή: ιστοσελίδα Salir del euro, via tometopo.gr. Επιμέλεια μετάφρασης: Μ.Ν.