Όταν ακούω όλα αυτα τα μαύρα κοράκια που μας έφεραν εδώ,να ουρλιάζουν εκφοβίζοντας χυδαία τους πάντες, να απειλούν τους Αριστερούς και τους κομμουνιστές, να σπέρνουν το διχασμό και το μίσος ανάβοντας το φυτίλι της διάλυσης της κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς παραπαίει, εγώ τι πρεπει να κάνω; Να ψάξω για τη νεα κολυμβήθρα του Σιλωάμ μιας "ευρείας συναίνεσης" και να τους επιτρέψω να συνεχίσουν να υπάρχουν σωτήρια και την επόμενη μέρα, αθωωμένοι από εμένα τον ίδιο;
Οταν ακούω τις ομιλίες του Τσίπρα όπου δεν αναφέρεται ούτε μια φορά ούτε στο πρόβλημα, που είναι ο καπιταλισμός, αλλά ούτε και στο στόχο, που δεν μπορεί παρά να είναι ο σοσιαλισμός, εγώ τι να σκεφτώ; Οτι ταξιδεύουμε προς την ελπίδα;
Οταν εν χωρώ οι σοβαροί αξιωματούχοι της ΕΕ μιλάνε για "την ανάγκη ολοκλήρωσης της Ευρώπης", δηλαδή του καπιταλισμού στην Ευρώπη, που σημαίνει όλες οι αποφάσεις στο κέντρο και οι λαοί, οι πόθοι τους, οι αποφάσεις τους και η Δημοκρατία στο περιθώριο και στη γωνία, εγώ τι πρεπει να πιστέψω; Οτι "η Ευρώπή", δηλαδή η ΕΕ, "είναι η μοιρα μας και οτι αλλάζει κι επιστρέφει στο ρόλο της που είναι η ευημερία του λαού";
Οταν όλοι οι ηγέτες του κόσμου λένε πως η Ελλάδα πρεπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, δηλαδή τη δέσμευση να πεθάνει ο λαός της, εγώ τι να ελπίσω; Οτι άλλαξαν οι συσχετισμοί και διαμορφώνεται ένα θετικό κλίμα για την Ελλάδα;
Οταν οι εφοπλιστές των 50+ φοροαπαλλαγών βγάζουν γλώσσα, πριν καν εκλεγεί οποιαδήποτε κυβέρνηση που υπόσχεται πως μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, λέγοντας"σιγά να μην πληρώσουμε φόρους...βρείτε μας" εγώ πρέπει να περιμένω δείγματα γραφής κάποιας κυβέρνησης ελπίδας;
Οταν μου τα λένε όλα μισά και περίεργα, όπως έχει γίνει και το '81 και πάντα, εγω πρέπει να δείξω εμπιστοσύνη σε όποιον χαμογελά που έφτασε η ώρα να πάρει την τύχη ΜΟΥ στα χέρια ΤΟΥ, και να καταδικάσω αυτούς που μου λένε να μην πιστεύω παρά στη δύναμή μου;
Οταν καταρρέει...... άλλη μια χώρα όπως η Ισπανία, τα σύννεφα γύρω πυκνώνουν, οι λογαριασμοί μου τρεχουν, και ανοίγοντας την τηλεόραση βλέπω τις απονομές για τη γυναίκα της χρονιάς στα πρωινάδικα και κάποια σταρ να μιμείται κάποια άλλη σταρ την ώρα που ο πλούσιος καναπές σκάει στα γελια σα να μην τρέχει τίποτα, και μετά οι ίδιοι άνθρωποι μου λένε τι είναι σωστό να κάνω και τι λάθος εγώ που είμαι Αριστερός, εγώ πρέπει να ονειρεύομαι ότι το "σαθρό σύστημα βαδίζει στο τέλος του":
Οταν ένα κτήνος, ένας φασίστας χτυπάει μια βουλευτίνα του ΚΚΕ και καταβρεχει μιαν άλλη γυναίκα στέλεχος του Συριζα και ενα σημαντικό κομμάτι του "λαού" χαζογελάεικαι κρατάει ίσες αποστάσεις ή και βρίζει τα θύματα κατά τις οδηγίες των ειδικων των καναλιών αποδεικνύοντας ότι ούτε καν πρόβατα δεν είναι, γιατι ακόμα και τα πρόβατα όταν βλέπουν κινδυνο φοβούνται μια στάλα και φυλάγονται, εγώ πως να αισθανθώ; Οτι πρέπει να έχω εμπιστοσύνη σε αυτό που είναι τώρα ο λαός και να μην κανω τίποτα για να τον σπρώξω ν' αλλάξει; Αλλα αντίθετα να πιέσω να αλλάξουν αυτοί που του λένε να γραφτεί στο σωματείο και να παλέψει;
Οταν οι φόροι τρεχουν κανονικά, τα χαρατσια κανονικά, η ανεργία μου συνεχίζεται κανονικά, οι διπλανοί μου πεθαίνουν κανονικά κι ο αέρας βρωμάει μπαρούτη, και την ίδια στιγμή αυτοί που μας έφεραν εδώ μου λενε να ψηφίσω ό,τι νάναι γιατί ο τόπος δεν αντέχει την ακυβερνησία εγώ για τί πρεπει να είμαι βεβαιος; Οτι αντέχω εγώ να τους φορτωθώ στην πλάτη ξανά; Χωρίς να αλλάζει τίποτα σπουδαίο, σε μια νεα κυβέρνηση συνευθύνης ή ευρείας συναίνεσης, ή σωτηρίας, ή ελπίδας, ή δεν ξέρω πως αλλιώς θα μου την πούνε, όπου θα γίνει διαγωνισμός για το ποιός θα διαχειριστεί καλύτερα τη φτώχεια που απόμεινε γιατί τον πλούτο έτσι κι αλλιώς τον κλέψανε και πρέπει να δεχτώ οτι δεν πάει σ'αυτόν που τον παράγει αλλά στους πλούσιους που έχουν την εξουσία;
Κι αυτό αντί να το πώ φόβο και να ντραπώ να το πω ελπίδα και να αισθανθώ περήφανος;
Μηπως έχει χαθεί εντελώς η μπάλα;
Μήπως πρεπει να ανοίξουν λίγο τα αυτιά και με άλλη διάθεση να ακούσουν τι λεει το ΚΚΕ;Μήπως αυτό που λέει δεν είναι μακρινό και άπιαστο αλλά μόλις λίγα βήματα μακριά αν το πιστέψουμε;
Mήπως αντί να σκεφτόμαστε με πόσο πιο λίγα μπορούμε να "ζήσουμε", να αρχίσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε πόσα μας αξίζουν και πόσα μπορούμε να προσφέρουμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο γύρω μας;
Μηπως αντί να κάθόμαστε απελπισμένοι στη θλιβερή μας όχθη που έχει παρει φωτιά ρίχνοντας κλεφτές ματιές απέναντι, να αρχίσουμε γρήγορα να χτίζουμε με νύχια και με δόντια τη γέφυρα ενός άλλου κόσμου; Μήπως;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου