Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει ο πολίτης από τη στιγμή που θα εμπλακεί ενεργά με την πολιτική, είναι η ταυτοποίηση των πολιτικών του πεποιθήσεων και η ένταξη του σε κάποιον "πολιτικό χώρο".
Δε θα εξετάσω εδώ τον βαθμό εμπλοκής των πολιτών με την πολιτική (που λόγω του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος για τους περισσότερους πολίτες σήμερα περιορίζεται απλώς στην προσέλευση στις κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια), ούτε την προσπάθεια από πλευράς πολιτικού συστήματος να γίνουν ταυτόσημοι οι όροι "πολιτικοποιημένος" και "κομματικοποιημένος" και θα περιοριστώ μόνο στην προσπάθεια ταξινόμησης των "πολιτικών μας πεποιθήσεων" κατά μήκος της ευθείας γραμμής με τα δύο άκρα που μας έχει επιβάλει το πολιτικό σύστημα.
Για να κατατάξουμε τις πολιτικές μας πεποιθήσεις σε αριστερές ή δεξιές, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι σημαίνουν οι όροι "αριστερά" και "δεξιά".
Γράφει η wikipedia:
Στην πολιτική, ο όρος δεξιά αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικές και ο όρος αριστερά αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως προοδευτικές.
Σε κεντρική διαφορά μεταξύ όλων των τάσεων της Αριστεράς και της Δεξιάς έχει αναδειχθεί μετά τη δεκαετία του '70 ο βαθμός ελευθερίας της αγοράς: η Δεξιά προωθεί την ελαχιστοποίηση του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία (φιλελευθερισμός) και τη μέγιστη ελευθερία της αγοράς και των ιδιωτικών κεφαλαίων με στόχο την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης, ενώ η Αριστερά αντιπαραθέτει την ενίσχυση της κρατικής πρόνοιας προς όφελος των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, τη διατήρηση ρυθμιστικών ελέγχων επί των αγορών και την προοδευτική φορολόγηση αναλογικά με το εισόδημα (ώστε οι πλουσιότεροι να επωμίζονται μεγαλύτερο φορολογικό βάρος).
Ενας τρίτος διαχωρισμός που δεν αναφέρεται επίσημα σε κανένα λεξικό, αλλά αποτέλεσε τον βασικό παράγοντα πάνω στον οποίο στηρίχθηκε ο εθνικός διχασμός που κατέληξε στον μεταπολεμικό εμφύλιο, είναι ότι η δεξιά αντιπροσωπεύει τον "πατριωτικό χώρο" και η αριστερά το διεθνιστικό όραμα ενός κόσμου χωρίς σύνορα, μιας κοινωνίας της εργατικής αυτό-διεύθυνσης στα μέσα παραγωγής, χωρίς κράτη, σύνορα και κυβερνήσεις, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται στις τοπικές κοινωνίες.
Ειδικά αυτός ο τρίτος διαχωρισμός (που είναι και ο πιο επικίνδυνος) είναι ο λόγος που τα "υπερπατριωτικά" κινήματα και ιδεολογίες χαρακτηρίζονται ως "ακροδεξιά" και τα "υπερανθρωπιστικά" και "αντι-φασιστικά" κινήματα και ιδεολογίες ως "άκρα αριστερά".
Και εδώ αρχίζουν οι απορίες:
Είναι συντηρητική η νεοφιλελεύθερη αντίληψη ότι όλα τα αγαθά, συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων "κοινωνικών αγαθών" πρέπει να ανατεθούν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι τιμές τους να καθορίζονται από τους νόμους του ελεύθερου ανταγωνισμού;
Είναι "πατριωτική" η φιλελεύθερη δεξιά που θέλει να παραδώσει τα μέσα κοινωνικής προστασίας του λαού βορά στις αγορές; Πως γίνεται να είναι κανείς πατριώτης και να επιδιώκει την ιδιωτικοποίηση των τηλεπικοινωνιών (θέμα εθνικής ασφάλειας), των δημόσιων νοσοκομείων, των σχολείων, των μέσων μαζικής μεταφοράς; Πως παντρεύεται ο φιλελευθερισμός (ειδικά η ακραία του μορφή, αυτή του νεοφιλελευθερισμού) με τον πατριωτισμό; Ποιος θα θέσει όρια στις τιμές των κοινωνικών αγαθών όταν η "πατριωτική" κυβέρνηση είναι υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς;
Είναι προοδευτική η αριστερά που ζητά την εθνικοποίηση των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών, των νοσοκομείων και των σχολείων, δηλαδή την επιστροφή τους στον έλεγχο του κράτους, πράγμα που σήμερα σημαίνει επιστροφή σε παλαιότερες εποχές;
Πως γίνεται η αριστερά να θέλει ισχυρό κράτος που να παρέχει με τους δημόσιους οργανισμούς τα κοινωνικά αγαθά στους φτωχούς και να επιβάλει στους πλούσιους βαριά φορολογία και ταυτόχρονα να μάχεται τις έννοιες του έθνους και του κράτους και να διακυρήτει ότι ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και ότι όλοι οι λαθρομετανάστες είναι ταξικοί μας αδελφοί; Μπορεί η αριστερά στην Ελλάδα να παρέχει τα κοινωνικά αγαθά σε όλους τους ταξικούς της αδερφούς (που αριθμούν μερικά δισεκατομμύρια), ή μήπως θα έπρεπε να κοιτάζει τα του οίκου της και να φροντίσει να αποκτήσει ο Ελληνικός λαός ισχυρό κράτος ώστε να απολαμβάνουν οι πολίτες τα κοινωνικά αγαθά;
Από που προκύπτει ότι ο εθνικισμός (η πίστη ότι η ανθρωπότητα εκ φύσεως αποτελείται από έθνη, και ότι ο μόνος αποδεκτός τρόπος διακυβέρνησης είναι η εθνική αυτοδιάθεση) είναι αντίθετος στην αριστερή ιδεολογία; Γιατί δεν μπορεί κάποιος να είναι "αριστερός" "εθνικιστής"; Οι σοβιετικοί που πολέμησαν τον Χίτλερ δεν ήταν "πατριώτες" "κομουνιστές"; Ο Βελουχιώτης (το πρότυπο κάθε αριστερού επαναστάτη) δεν ήταν πατριώτης;
Μήπως όλες αυτές οι ταμπέλες είναι τεχνητές για να μας διαχωρίζουν;
Μηπως οι σημερινή δεξιά έχει τυφλωθεί από τη φιλαργυρία και το κέρδος;
Μήπως η σημερινή αριστερά έχει τυφλωθεί από μια ανθελληνική αποπροσανατολιστική ιδεολογία;
Μήπως μας δουλεύουν και η αριστερά και η δεξιά μαζί;
Μήπως δε χρειάζεται να είμαστε σήμερα ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, παρά μόνο Ελληνες;
Μήπως αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται και η δεξιά και η αριστερά σήμερα; Μήπως φοβούνται ότι αν ο Ελληνικός λαός ενωθεί, τα μαντριά τους δε θα έχουν πια πελατεία;
Μήπως γι αυτό ακριβώς τονίζουν πάντα όλες οι "πολιτικές δυνάμεις" τις διαφορές τους και ποτέ τις ομοιότητες τους;
Μήπως ήρθε η ώρα να τους αφήσουμε μόνους να βρουν τις διαφορές τους, να τους ξεπεράσουμε και να πάμε απλώς μπροστά;
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου