Γράφει ο Σωτήρης Σ. Στανωτάς
Δύσκολοι καιροί. Γεμάτοι, όπως τα μπουγάζια στο Αιγαίο. Και χρειάζονται Άνδρες, όχι σαν αυτά τα ανθρωποειδή, πού επειδή κάτι κρέμεται ανάμεσα στα πόδια τους, νομίζουν πώς είναι Αρσενικοί. Χρειάζονται Άνδρες. Όχι Εφιάλτες. Ούτε Τσολάκογλου…
Ανδρες που να κλαίνε από συγκίνηση και λύσσα. Όχι από φόβο. Που να βουρκώνουν κάθε φορά που βλέπουν μέσα τους την Ελλάδα…
Που να συγκινούνται... Με την Σημαία,τον Ελύτη και το Φως, τον Σεφέρη, τον Καβάφη, τον Σοφοκλή, τον Καρυωτάκη πού δίδαξαν πώς ακόμη και ο πόνος είναι λόγος Δημιουργίας και ο καημός μήτρα της Τέχνης…
Που ακόμη και όταν δεν μπορούν να καταλάβουν, να νοιώθουν. Πώς σε τούτα δώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει… Κι ας μην το καταλαβαίνει η κυρία ¨Αγγελα και ο κύριος ¨Ολι. Και αυτός ο ξενέρωτος Τόμσεν, Τρόνσεν, ο δεν ξέρω πώς λέγεται και τι σημασία έχει;
Ναι ρε μάγκες κάναμε λάθη.¨Οπως αιώνες τώρα κάνουμε. Και το κυριώτερο και διαχρονικότερο είναι πώς πάντα εμπιστευόμαστε λάθος ανθρώπους… Πώς ανεβάζουμε ψηλά ανθρώπους πού μόνο τα χαμηλά τους πρέπουν….
Ναι ρε μάγκες πιστέψαμε και γενικώς πιστεύουμε εύκολα… Γιατί χιλιάδες χρόνια τώρα αφήνουμε το συναίσθημα να μας πλημμυρίζει και να μας οδηγεί σε κρεσέντο, όπως η μουσική του Ζορμπά, αυτή που σκάρωσε ο τεράστιος Μίκης όταν ένοιωσε το γενετικό του υλικό να ταυτίζεται με αυτό του Καζαντζάκη…
Δεν μας πρέπει το κλάμα. Δεν πρέπει να πέσουμε στην λούμπα του διχασμού... Αρκετούς είχαμε στην ιστορία μας . Φτάνουν…
Κυρίως δεν μας πρέπει η μοιρολατρεία… Οι μέρες που περνάμε είναι σημαδιακές και ΟΧΙ για οικονομικούς λόγους… Από την αντίδρασή μας θα κριθούν πολλά για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας και των Ελλήνων που θα ακολουθήσουν. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθήσουν…
Καιρός να το καταλάβουμε και να ξεκολλήσουμε από αυτά στα οποία το σύστημα προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας κρατήσει κολλημένους χρησιμοποιώντας κάθε μορφή ψυχολογικών επιχειρήσεων και όχι μόνο…
Να σηκωθούμε επιτέλους ΟΡΘΙΟΙ. Να πάψουμε να είμαστε φοβισμένα ανθρωπάκια και..... πειθήνιοι υπήκοοι. Ποτέ κανείς δεν πέτυχε τίποτε από την ζεστασιά και την σιγουριά του καναπέ… ΠΟΤΕ κανείς δεν πέτυχε τίποτε …παρακολουθώντας τις εξελίξεις και τρέμοντας….
Κάτι πρέπει να κάνουμε. ‘Οχι ως θεατές άλλά ως Πρωταγωνιστές. Γιατί μπορούμε. Και αυτό το φρικώδες πείραμα που εξελίσσεται σε βάρος μας, με την μάσκα της «οικονομικής κρίσης» έχουμε υποχρεώση να το τινάξουμε στον αέρα. Μόνοι μας. Με αυτοοργάνωση. Εξω από τα αποτυχημένα σχήματα που μας οδήγησαν εδώ…..Και ΜΠΟΡΟΥΜΕ….
Ναι ρε συνέταιροι. Δεν μοιάζουμε. Ευτυχώς. Εκεί πού εσείς πλάσατε τα Νιμπελούγκεν εμείς φτιάξαμε τον Δία πού και τι δεν κάνει για να… Και δίπλα τον Σάτυρο, γιατί είχαμε νοιώσει τη θεωρία του Φρόϊντ, αιώνες πριν την διατυπώσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου