Υπάρχουν διαφόρων ειδών γεγονότα.
Οπως π.χ. όλα αυτα που αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων και θελεις δε θέλεις τα μαθαίνεις. Μάλιστα επαναλαμαβάνονται τόσο πολύ και τόσο συχνά που στο τέλος όλοι πειθονται για τη "σπουδαιότητά" τους κι έτσι γίνονται ιστορία.
Υπάρχουν όμως και τα άλλα. Αυτα που χαράζονται με το νύχι της στιγμής στο πετσί και την καρδιά κι ας μην ακούγονται πουθενά. Ομως για όσους τα έζησαν, είναι αυτά που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Ειναι η δική τους προσωπική ιστορία.
Το βίντεο αυτό ειναι η στιγμή που το κέντρο της πλατείας δέχεται άγρια επίθεση με δακρυγόνα. Ειναι η ώρα που όλοι γυρω καταλαβαίναμε πως υπήρχε εντολή να εκκενωθεί η πλατεία και το κέντρο με κάθε τρόπο. Ο τρόπος που πεφτουν τα δακρυγόνα μέσα στον κόσμο σε κάνει να ανατριχιάζεις. Αλλα από την άλλη και να λες μπράβο στα παιδια εκεί, για την αυτενέργεια =όπως π.χ. το σκηνικό με το λυράρη, το χορό με τα μαντήλια, τις μάσκες και τα προσωπα άσπρα από το Μαλόξ- αλλά τελικά κυρίως για το κουραγιο. Γιατι όσοι ηταν εκεί ξέρουν ότι κινδύνεψαν. Επαιξαν κορώνα γράμματα πολλά και τελικά ευτυχώς τους βγήκε.
Θα πω μια ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε ένας από εκείνους που ηταν στο κέντρο της πλατείας σε ένα από τα ντου που γινόντουσαν διαρκώς από παντού.
"Ημασταν στη μέση της πλατείας με την ομάδα ψυχραιμίας και περιφρούρησης. Ειχαμε κάνει μια ευθεία γραμμή και προσπαθούσαμε να εμποδίσουμε με ηρεμο τρόπο τα ΜΑΤ να προχωρήσουν ως πάνω. Τους χειροκροτούσαμε ζητώντας τους να κάνουν πισω γιατι ειχε κόσμο παντου. Οταν ήρθαμε κοντά κάποιος από πίσω μου πέταξε μια πέτρα προς τη μεριά τους. Γύρισα αστραπιαία το κεφάλι μου να δω από που ερχόταν η πέτρα. Σε δέκατα του δευτερολέπτου ξαναγυρίζοντας μπροστά ειδα το καουτσουκ απ'τη γροθιά του Ματατζή στο προσωπό μου να με χτυπάει στο ματι. Γέμισα αίματα. Σκουπισα το ματι για να βλέπω και κοιταξα προς τη διμοιρία. Αυτός που με χτύπησε ήταν πίσω από το διμοιρίτη και έδειχνε τον εαυτό του με το δάχτυλο λέγοντάς μου επιδεικτικά "Εγώ ήμουνα!". Τα πήρα κι άρχισα να ουρλιάζω και να βρίζω. Μετα δε θυμάμαι.Σε λίγο γινόταν πόλεμος σε όλη την πλατεία. Τους κυνηγούσαν όλοι με όποιο τρόπο μπορούσαν"
Μίλησα και με άλλους από τα παιδια της περιφρούρησης προσπαθώντας να μάθω τι είχε γίνει..
Εγω είχα αποκλειστεί από τις 3 και μετα κάτω από την αρχή της Μητροπόλεως. Ηταν ένα από τα σημεία(γύρω από το Υπ.Οικονομικών) όπου ο πετροπόλεμος και τα δακρυγόνα δε σταμάτησαν καθόλου μέχρι αργα το απόγευμα. Οσες φορές προσπάθησα να ανέβω με άλλους πάνω στην πλατεία τα ΜΑΤ μας απωθουσαν προς τα πίσω από όλες τις μεριές (Φιλελλήνων, Ερμου, Ξενοφώντος, Αμαλίας) Δεν ήθελαν να ανέβει κόσμος στην πλατεία. Ετσι έβλεπα το χαμό από λίγες δεκάδες μετρα πιο πέρα αλλά δεν ήξερα τι συμβαίνει.
Μου είπαν διάφορες ιστορίες για όσα έγιναν ενω 3-4 από αυτούς δεν θυμόντουσαν πολλά αφου είχαν συνέλθει στο σταθμό του Ερυθρού Σταυρού των εργαζομένων στο Μετρό που είχε στηθεί μεσα στο Μετρό. Τους είχαν πάει σηκωτούς εκεί σκασμένους απο τα δακρυγόνα χωρίς να θυμούνται πως ακριβώς. Ηταν περίεργη μερα για όλους.
Ο ενθουσιασμός, η πίστη, η σοβαρότητα, η ανησυχία, ο φόβος, η ψυχραιμία, η οργή, η ηρεμία, η ανακούφιση είχαν γίνει ενα κουβάρι μες το μυαλό όσων ήταν εκεί.
Κι όταν το βραδακι βγηκαν κιθαρες και μπηκαν τα καλώδια στους ενισχυτες άρχισε γλέντι κι όλα παίρναν χαλαρά τη σειρά τους μές στις ιστορίες και τις διηγήσεις. Ηταν εκεί διαφοροι καλλιτέχνες κι ανάμεσα τους ο Β.Παπακωνσταντίνου, ο Αλκίνοος, ο Μηλιώκας.
Το βράδι της Τετάρτης με όλα οσα είχαν γίνει μετά το μεσημέρι, η πλατεία, η Αμαλίας μπροστά στη Βουλή και οι 2 πλαινοί δρόμοι Οθωνος και Τζωρτζ, είχαν πλημμυρίσει πάλι από κόσμο.
Και όπου κοιτούσες έβλεπες αποφασισμένους.
Οπως π.χ. όλα αυτα που αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων και θελεις δε θέλεις τα μαθαίνεις. Μάλιστα επαναλαμαβάνονται τόσο πολύ και τόσο συχνά που στο τέλος όλοι πειθονται για τη "σπουδαιότητά" τους κι έτσι γίνονται ιστορία.
Υπάρχουν όμως και τα άλλα. Αυτα που χαράζονται με το νύχι της στιγμής στο πετσί και την καρδιά κι ας μην ακούγονται πουθενά. Ομως για όσους τα έζησαν, είναι αυτά που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Ειναι η δική τους προσωπική ιστορία.
Το βίντεο αυτό ειναι η στιγμή που το κέντρο της πλατείας δέχεται άγρια επίθεση με δακρυγόνα. Ειναι η ώρα που όλοι γυρω καταλαβαίναμε πως υπήρχε εντολή να εκκενωθεί η πλατεία και το κέντρο με κάθε τρόπο. Ο τρόπος που πεφτουν τα δακρυγόνα μέσα στον κόσμο σε κάνει να ανατριχιάζεις. Αλλα από την άλλη και να λες μπράβο στα παιδια εκεί, για την αυτενέργεια =όπως π.χ. το σκηνικό με το λυράρη, το χορό με τα μαντήλια, τις μάσκες και τα προσωπα άσπρα από το Μαλόξ- αλλά τελικά κυρίως για το κουραγιο. Γιατι όσοι ηταν εκεί ξέρουν ότι κινδύνεψαν. Επαιξαν κορώνα γράμματα πολλά και τελικά ευτυχώς τους βγήκε.
Θα πω μια ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε ένας από εκείνους που ηταν στο κέντρο της πλατείας σε ένα από τα ντου που γινόντουσαν διαρκώς από παντού.
"Ημασταν στη μέση της πλατείας με την ομάδα ψυχραιμίας και περιφρούρησης. Ειχαμε κάνει μια ευθεία γραμμή και προσπαθούσαμε να εμποδίσουμε με ηρεμο τρόπο τα ΜΑΤ να προχωρήσουν ως πάνω. Τους χειροκροτούσαμε ζητώντας τους να κάνουν πισω γιατι ειχε κόσμο παντου. Οταν ήρθαμε κοντά κάποιος από πίσω μου πέταξε μια πέτρα προς τη μεριά τους. Γύρισα αστραπιαία το κεφάλι μου να δω από που ερχόταν η πέτρα. Σε δέκατα του δευτερολέπτου ξαναγυρίζοντας μπροστά ειδα το καουτσουκ απ'τη γροθιά του Ματατζή στο προσωπό μου να με χτυπάει στο ματι. Γέμισα αίματα. Σκουπισα το ματι για να βλέπω και κοιταξα προς τη διμοιρία. Αυτός που με χτύπησε ήταν πίσω από το διμοιρίτη και έδειχνε τον εαυτό του με το δάχτυλο λέγοντάς μου επιδεικτικά "Εγώ ήμουνα!". Τα πήρα κι άρχισα να ουρλιάζω και να βρίζω. Μετα δε θυμάμαι.Σε λίγο γινόταν πόλεμος σε όλη την πλατεία. Τους κυνηγούσαν όλοι με όποιο τρόπο μπορούσαν"
Μίλησα και με άλλους από τα παιδια της περιφρούρησης προσπαθώντας να μάθω τι είχε γίνει..
Εγω είχα αποκλειστεί από τις 3 και μετα κάτω από την αρχή της Μητροπόλεως. Ηταν ένα από τα σημεία(γύρω από το Υπ.Οικονομικών) όπου ο πετροπόλεμος και τα δακρυγόνα δε σταμάτησαν καθόλου μέχρι αργα το απόγευμα. Οσες φορές προσπάθησα να ανέβω με άλλους πάνω στην πλατεία τα ΜΑΤ μας απωθουσαν προς τα πίσω από όλες τις μεριές (Φιλελλήνων, Ερμου, Ξενοφώντος, Αμαλίας) Δεν ήθελαν να ανέβει κόσμος στην πλατεία. Ετσι έβλεπα το χαμό από λίγες δεκάδες μετρα πιο πέρα αλλά δεν ήξερα τι συμβαίνει.
Μου είπαν διάφορες ιστορίες για όσα έγιναν ενω 3-4 από αυτούς δεν θυμόντουσαν πολλά αφου είχαν συνέλθει στο σταθμό του Ερυθρού Σταυρού των εργαζομένων στο Μετρό που είχε στηθεί μεσα στο Μετρό. Τους είχαν πάει σηκωτούς εκεί σκασμένους απο τα δακρυγόνα χωρίς να θυμούνται πως ακριβώς. Ηταν περίεργη μερα για όλους.
Ο ενθουσιασμός, η πίστη, η σοβαρότητα, η ανησυχία, ο φόβος, η ψυχραιμία, η οργή, η ηρεμία, η ανακούφιση είχαν γίνει ενα κουβάρι μες το μυαλό όσων ήταν εκεί.
Κι όταν το βραδακι βγηκαν κιθαρες και μπηκαν τα καλώδια στους ενισχυτες άρχισε γλέντι κι όλα παίρναν χαλαρά τη σειρά τους μές στις ιστορίες και τις διηγήσεις. Ηταν εκεί διαφοροι καλλιτέχνες κι ανάμεσα τους ο Β.Παπακωνσταντίνου, ο Αλκίνοος, ο Μηλιώκας.
Το βράδι της Τετάρτης με όλα οσα είχαν γίνει μετά το μεσημέρι, η πλατεία, η Αμαλίας μπροστά στη Βουλή και οι 2 πλαινοί δρόμοι Οθωνος και Τζωρτζ, είχαν πλημμυρίσει πάλι από κόσμο.
Και όπου κοιτούσες έβλεπες αποφασισμένους.
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου