Κάπως έτσι, με εγερτήρια σαλπίσματα και μεταξωτές φράσεις, νομίζουν ότι θα περάσουν απαρατήρητες -τέλος πάντων: ότι δεν θα προκαλέσουν σοκ και σφοδρές αντιδράσεις- η ολοκλήρωση των εγκληματικών επιλογών και η νέα δόση των εκβιασμών...
Ακου, όμως, τη Wall Street Journal που υπενθυμίζει το σφαγιαστικό επιτόκιο των τοκογλύφων εταίρων, για να...καταλάβεις πώς οι θύτες ζητούν τα ρέστα από τα θύματα... Ακου τη Μαρτίν Ομπρί, την αρχηγό των Γάλλων Σοσιαλιστών, που λέει ότι «είναι αφόρητο από κοινωνικής άποψης το πρόγραμμα λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα»... Ακου τον Οσκαρ Λαφοντέν, που είπε ότι αν ήταν Ελληνας βουλευτής δεν θα ψήφιζε το Μεσοπρόθεσμο και τάχθηκε υπέρ συντεταγμένης διαγραφής του ελληνικού χρέους... Ακου τον άνισο Κον Μπεντίτ που λέει ότι η πολιτική που ακολουθεί η Ευρώπη «δεν καταφέρνει να καθησυχάσει τον λαό», ενώ ταυτόχρονα θρυμματίζει εκείνο το μονόφθαλμο επιχείρημα περί διεφθαρμένης Ελλάδος και άμωμης Εσπερίας: «Θα πρέπει να σταματήσουμε να της φορτώνουμε (σ.σ. της Ελλάδος) μια συμπεριφορά που είναι γενικευμένη»...
Προπάντων, άκου τον κόσμο, υποβολέα. Την κοινωνία που σφαδάζει. Που αγωνιά. Που δεν αντέχει... Μια κοινωνία που πίστεψε το κομβικό ψεύδος για «τα λεφτά που υπάρχουν», που κλείστηκε φοβισμένη στον εαυτό της και δεν αντέδρασε δυναμικά τον πρώτο χρόνο -πιστεύοντας πάλι τα ασύστολα ψεύδη περί μονοδρόμου-, και η οποία πήρε ανάποδες κάποια στιγμή και έδειξε τα δόντια της, παίρνοντας έτσι ρεβάνς και από τον πρότερο εαυτό της.
Εκείνον, που επέτρεπε θλιβερές εξαρτήσεις από πολιτικούς απατεώνες. Εκείνον, που ενέδιδε ηδέως στις ψευδαισθήσεις και προσχωρούσε χωρίς ενοχές στη μαυλιστική επικράτεια της προσωπικής διάσωσης και της ιδιοτέλειας. Εκείνον, που αναγκαζόταν να κολυμπήσει στον ωκεανό της διαφθοράς και της συναλλαγής, αφού όλα -οι ανεφάρμοστοι νόμοι, οι ανύπαρκτες υποδομές, το αφερέγγυο κράτος, η έλλειψη θεσμών, ηθικών επιταγών και παραδειγμάτων και πολλά άλλα- τον ανάγκαζαν να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση
Πηγή: enet
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου