Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν

Μεγάλη Εβδομάδα!

Μέρες ίσως περισυλλογής;

Μακάρι!

Τα παρακάτω ίσως βοηθήσουν.

Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -1-



Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας δράκος απου είχε χίλια δόντια σουβλερά.
Αυτός ο δράκος παιδιά μου είχε ρημάξει τον τόπο.
Του άρεσε να τρώει σάρκες από παλικάρια κι από λυγερόκορμες παρθένες.
Τον βάραγαν τα παλικάρια κατάσαρκα, αλλά τίποτες.
Αντίς να σκοτώνεται ο δράκος, έσπαγαν τα σπαθιά των παλικαριών. Και πέρναγαν τα χρόνια κι ο δράκος ρήμαζε τον τόπο και πρήζοταν η κοιλιά του. Σ’ ένα χωριό όμως γεννήθηκε ένας λεβέντης, ένα ρηγόπουλο που δεν μπόραγε να βλέπει τον τόπο του να τον ρημάζουν και τον δράκο να τρώει τις σάρκες των παιδιών. Σκέφτηκε λοιπόν χίλιες νύχτες και βρήκε ένα φάρμακο που το λέγαν λόγο. Αυτό, είπε θα το σπείρω και όταν θα καρπίσει θα έχει τέτοιο δηλητήριο που όταν θα το τρώει ο δράκος θα του πέφτουν ένα-ένα τα δόντια. Κι έτσι έγινε.
Ύστερις από πολλά χρόνια κάρπισε το δέντρο που έβγανε το φάρμακο που το λέγανε λόγο.
Πήραν τα παλικάρια απ’ το λόγο και πασάλειψαν τα κορμιά τους κι όταν ο δράκος πάγαινε να τα κατασπαράξει του έπεφταν τα δόντια ώσπου δεν του έμεινε κανένα δόντι.
Τότες τον έπιασαν, τον έσυραν δεμένο στην πλατεία του χωριού κι εκεί ο πιο λεβέντης του ‘δωσε μια σπαθιά και το σκότωσε. Έτσι ησύχασε ο τόπος απ’ τον δράκο και τα παλικάρια και οι λυγερές αντίς να πασχίζουν πώς να εξοντώσουν τον δράκο, έσπερναν, θέριζαν και τραγούδαγαν.
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Κώστας Βίρβος
Λόγος!
Η συμπεριφορά που κάνει τον άνθρωπο, Άνθρωπο!
Οι άλλες «βία – υποκρισία – αδιαφορία» τον κάνουν άνθρωπο προς το ζώο ή το φυτό ή το χώμα.
Ο Λόγος φτιάχνει παιδεία, επιστήμη, τέχνη, φιλαδέλφεια, ισότητα, δικαιοσύνη, πίστη, αλήθεια.
Οι άλλες φτιάχνουν εξουσίες, πόνο, χρέη, ανταγωνισμούς, πόλεμο, θάνατο, λήθη.
Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -2-
«και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»
Πόσες φορές δεν έχει ειπωθεί το παραπάνω από τη πρώτη φορά που το είπε αυτός που σε λίγες μέρες θα φάμε και θα πιούμε στην Ανάστασή του;
Απόδειξη ότι ο λόγος δεν έχει σημασία για τον άνθρωπο.
Μιλά για το χρέος.
Το χρέος που το βλέπουμε με δέος εδώ κι ένα χρόνο να ροκανίζει το μυαλό μας, την ψυχή μας, το μέλλον μας, και το μέλλον των παιδιών μας.
Πριν δυο χιλιάδες χρόνια μας το τόνισε: Μακριά  από το χρέος! Τη δική μας την ανάσταση ήθελε!
Ισχύει τελικά αυτό που λέγεται: «Αν θέλεις να κρύψεις κάτι, βάλτο μπροστά στα μάτια των ανθρώπων».
Ε! εσείς της εκκλησίας, μην μπαίνετε ανάμεσα στους ανθρώπους και την Αλήθεια. Το μεροκάματο σας στοιχίζει πανάκριβα.
Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -3-

«Τότε υπήγον οι Φαρισαίοι και συνεβουλεύθησαν πως να παγιδεύσωσιν αυτόν εν λόγω. 
Και αποστέλλουσι προς αυτόν τους μαθητάς αυτών μετά των Ηρωδιανών, λέγοντες· Διδάσκαλε, εξεύρομεν ότι αληθής είσαι και την οδόν του Θεού εν αληθεία διδάσκεις και δεν σε μέλει περί ουδενός· διότι δεν βλέπεις εις πρόσωπον ανθρώπων·
ειπέ λοιπόν προς ημάς, Τι σοι φαίνεται; είναι συγκεχωρημένον να δώσωμεν δασμόν εις τον Καίσαρα ή ουχί;
Γνωρίσας δε ο Ιησούς την πονηρίαν αυτών, είπε· Τι με πειράζετε, υποκριταί;
δείξατέ μοι το νόμισμα του δασμού· οι δε έφεραν προς αυτόν δηνάριον.
Και λέγει προς αυτούς· Τίνος είναι η εικών αύτη και η επιγραφή;
Λέγουσι προς αυτόν· Του Καίσαρος.
Τότε λέγει προς αυτούς· Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν. 
Και ακούσαντες εθαύμασαν, και αφήσαντες αυτόν ανεχώρησαν.»
Τι μας ζητούν να υποθηκεύσουμε ως εγγύηση του χρέους;
Για πολλά χρόνια τη ζωή και τις προσπάθειες των ανθρώπων.
Σ’ ένα σύμπαν εκατομμυρίων γαλαξιών, δισεκατομμυρίων ήλιων και τρισεκατομμυρίων πλανητών, άνθρωποι μικρόψυχοι, που δεν έχουν νιώσει αγάπη, αλλά βλέποντας τα κατορθώματά της, θέλουν να την αλυσοδέσουν με συμβόλαια και ομόλογα, ώστε να παίρνουν την παραγωγή της.
Θέλουν το μέλλον μας με συμβόλαια.
Μα το μέλλον του πλανήτη οφείλεται σε ανθρώπους;
Το μέλλον των παιδιών σας έχετε δικαίωμα να το βάλετε υποθήκη; Ανήκει στον Καίσαρα;
Τι άλλο ζητούν;
Την χώρα μας! Θυμηθείτε:
«Το δε την Πόλιν σοι δούναι,
ουτ’ εμόν εστί, ούτ’ άλλου
των κατοικούντων εν ταύτη,
κοινή γαρ γνώμη
πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν
και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.»
Απάντηση του τελευταίου αυτοκράτορα στην απαίτηση του Μωάμεθ να του παραδώσει την Πόλιν.

Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -4-

«Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των αργυραμοιβών ανέτρεψε και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς, και λέγει προς αυτούς· Είναι γεγραμμένον, Ο οίκός μου οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών.»
Τι πρέπει να κάνουμε;
Πολλοί είπαν την άποψή τους.
Το παραπάνω χωρίο της Καινής Διαθήκης είναι σαφές.
Η μόνη φορά που παρουσιάζεται ο Ιησούς βίαιος είναι αυτή.
Λοιπόν:
Πετάξτε έξω τις τράπεζες! Ποτέ ξανά δανεισμός! Ποτέ τόκος! Ποτέ χρεολύσια! Ποτέ υποθήκευση του μέλλοντος! Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν μας ανήκει. Ανήκει στις επερχόμενες γενιές.
Θυμηθείτε: Αν σβηστεί ολόκληρο το παγκόσμιο χρέος, χωρίς αλλαγή του ιδιοκτησιακού, οι πλούσιοι θα παραμείνουν πλούσιοι. Οι πολύ πλούσιοι πολύ πλούσιοι. Τότε γιατί επιμένουν στην πληρωμή ενός τεράστιου, άδικου χρέους…; Μήπως για την καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου συμφωνήθηκε και η καταστροφή ενός μέρους του ανθρώπινου πληθυσμού…;
Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -5-
«Χοίνιξ σίτου δηναρίου, και τρεις χοίνικες κριθής δηναρίου· και το έλαιον και τον οίνον μη αδικήσης.»
Το εμπόριο είναι μια ανθρώπινη δραστηριότητα που πολλά πρόσφερε στην εξέλιξη, τον πολιτισμό, στην επιστήμη, στην τέχνη, στον άνθρωπο.
Στους εμπόρους οφείλεται η απαλλαγή της ανθρωπότητας από τη Μοναρχία και τη Φεουδαρχία.
Γιατί οι έμποροι θέλουν να στραγγαλίσουν το ανθρώπινο πνεύμα με μια παγκόσμια δικτατορία χειρότερη απ’ αυτές που κατέλυσαν;
Η νόθευση της ανθρώπινης σκέψης, δηλαδή του συναισθήματος, της λογικής και της συνείδησης, είναι αυτή που μας έχει φέρει στην δεινή κατάσταση του σήμερα. Σε παγκόσμια κλίμακα.
Η μόλυνση του τρόπου σκέψης μας, μας έκανε καταναλωτές αδιάφορους για τα δεινά του Τρίτου κόσμου. Τώρα που γινόμαστε εμείς Τρίτος κόσμος μήπως είναι καιρός να μάθουμε να προστατευόμαστε από τη διαφήμιση, την τηλεόραση, την υποκρισία των πολιτικών, την βιαιότητα χώρων τάχα αθλητισμού, την αδιαφορία για τους πάντες, αρκεί να έχουμε την «τσέπη γεμάτη»;
Ο μολυσμένος πλανήτης μας δεν μπορεί να περιμένει πολύ να βρούμε τρόπους καθαρισμού του. Και ο καθαρισμός της ανθρώπινης συνείδησης, της μόνης ικανής να επιληφθεί του τεράστιου αυτού έργου, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τον λόγο της αλήθειας.
Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -6-
«Και ιδού, νομικός τις εσηκώθη πειράζων αυτόν και λέγων· Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον;
Ο δε είπε προς αυτόν· Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πως αναγινώσκεις;
Ο δε αποκριθείς είπε· Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. 
Είπε δε προς αυτόν· Ορθώς απεκρίθης· τούτο κάμνε και θέλεις ζήσει.
Αλλ’ εκείνος, θέλων να δικαιώση εαυτόν, είπε προς τον Ιησούν· Και τις είναι ο πλησίον μου;
Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν· Άνθρωπος τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς· οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή.
Κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινε δι’ εκείνης της οδού, και ιδών αυτόν επέρασεν από το άλλο μέρος.
Ομοίως δε και Λευΐτης, φθάσας εις τον τόπον, ελθών και ιδών επέρασεν από το άλλο μέρος.
Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη,
και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού επιχέων έλαιον και οίνον, και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον και επεμελήθη αυτού·
και την επαύριον, ότε εξήρχετο, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκεν εις τον ξενοδόχον και είπε προς αυτόν· Επιμελήθητι αυτού, και ο, τι συ δαπανήσης περιπλέον, εγώ όταν επανέλθω θέλω σοι αποδώσει.
Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς;
Ο δε είπεν· Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν· Είπε λοιπόν προς αυτόν ο Ιησούς· Ύπαγε και συ, κάμνε ομοίως.» 
Πριν χιλιάδες χρόνια, Δυνάστες – Αυτοκράτορες – Ηγεμόνες – Γραμματείς και Φαρισαίοι, με τη βία επέβαλαν τους εαυτούς τους ως θεούς. Και με δικαίωμα ζωής – θανάτου πάνω στους ανθρώπους τους εκμεταλλεύονταν κι εξευτέλιζαν την ανθρώπινη υπόσταση.
Και ήρθε το Πνεύμα και δίδαξε:
Ένας θεός! Ο ίδιος για όλους! Γιατί ίδιος;
Γιατί πώς ξεχωρίζεις το ένα πνεύμα από το άλλο;
Γιατί οι άνθρωποι εύκολα ρέπουν στο να λένε: «το δικό μου πνεύμα είναι καλύτερο από το δικό σου» όπως γίνεται με τις ποδοσφαιρικές ομάδες!
Και γιατί, όλοι οι άνθρωποι έχουν μερίδιο από το ίδιο πνεύμα αφού: τους κινητοποιούν τα ίδια συναισθήματα (όλοι φοβούνται το σεισμό, όλοι χαίρονται ένα πλούσιο γεύμα ή μια ερωτική περίπτυξη, όλοι ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο και πολλά άλλα.) τους οδηγεί η ίδια λογική (όλοι γεννιούνται με πέντε δάχτυλα σε κάθε χέρι και γι όλους πέντε και πέντε κάνουν δέκα) και κανονικά θα έπρεπε να έχουν και την ίδια κοινή συνείδηση (γιατί δεν έχουν;)
Οι πολλοί άργησαν να καταλάβουν ότι ουσιαστικά το πνεύμα έλεγε: «οι Δυνάστες και οι Ηγεμόνες σας είναι άνθρωποι σαν κι εσάς. Μην τους προσκυνάτε και μην δέχεστε να είστε δούλοι τους. Γίνετε όλοι μια ομάδα, που ο καθένας θα σέβεται και θα αγαπά τον πλησίον του χωρίς εξαιρέσεις, και μαζί βαδίστε τους δρόμους που σας ανοίγει η πνευματική σας υπόσταση».
Οι Δυνάστες και οι Ηγεμόνες το κατάλαβαν πιο γρήγορα (νόμιζαν βλέπετε ότι έχουν να χάσουν) κι άλλαξαν τίτλους. Έγιναν Πρόεδροι – Πάπες – Τραπεζίτες. Και αφού η βία είχε αποτύχει, έβαλαν σε ενέργεια την υποκρισία. Δίχασαν τους ανθρώπους σε πολλές ομάδες και επέβαλαν την πίστη στην συναλλαγή. Εφεύραν κι έναν υλικό θεό, το Χρήμα. Ο άνθρωπος ξέχασε τι του είπε το πνεύμα κι έπεσε στην λατρεία του χρήματος, αδιαφορώντας για συνανθρώπους που πέθαιναν της πείνας και γι άλλους που υφίσταντο δουλείες κι εξευτελισμούς από τις εξουσίες.
Και ιδού το δύσκολο σήμερα που μας την έπεσαν ληστές!
Ξυπνούν οι ένοχες συνειδήσεις;
Ποιος είναι τώρα ο πλησίον; Και ποιον θεωρούσαμε μέχρι τώρα;
Θα είναι αρκετός ο Λόγος για να φθάσουμε στην Ανάσταση;
Ο κόσμος των Γαλαξιών και των Ήλιων και των μυριάδων πλανητών, για το λογικό ον φτιάχτηκε!
Όχι όμως για μικρόψυχους τραπεζίτες που βλέπουν τον άνθρωπο σαν εμπόρευμα. Δεν τους αξίζει!
Ούτε για δούλους μικρόψυχους που ξεπουλούν την ψυχή τους, την πατρίδα τους, το μέλλον των παιδιών τους, για λίγα χρήματα κι αυτά δανεικά! Δεν τους αξίζει!
Αυτά που δεν πρέπει να ξεχαστούν  -7-
 Παραμύθι στο γιο μου.
  Μια φορά κι έναν καιρό, παιδί μου, ζούσε σε μια χώρα ένας ασπρογένης, που η σοφία του ξεπερνούσε τα χαρίσματα της ψυχής του. Η καλοσύνη του, πάλι, ήταν πιο πλατιά και από του νου του τον πλούτο.
  Στην πιο πολυσύχναστη πλατεία της πρωτεύουσας της χώρας όπου ζούσε ο σοφός άνθρωπος, ήταν στημένο ένα πελώριο άγαλμα. Είχε για μάτια λαμπερές πολύτιμες πέτρες, μαλλιά ασημένια και σώμα από καθαρό χρυσάφι.
  Ο μόνος που δεν πίστευε σ’ αυτό το άγαλμα, παιδί μου, ήταν ο ασπρογένης σοφός. Κι αυτή τη δυσπιστία την κρατούσε μυστικιά, όσο ήτανε ακόμα νέος. Όσο, όμως, προχωρούσαν τα χρόνια, αυτό που έκρυβε μέσα του άρχισε να πλακώνει σαν βαριά πέτρα την ψυχή του. Μια μέρα δε βάστηξε, πήγε στην πλατεία όπου ήταν στημένο το άγαλμα κα άρχισε να φωνάζει:
  «Γιατί λατρεύετε αυτό το είδωλο; Με τα ίδια σας τα χέρια το στήσατε εδώ. Είναι δημιούργημα της φαντασίας σας αυτό που φτιάξατε με τα χέρια σας. Και νομίζετε ότι αυτό το είδωλο σας έδωσε τα χέρια. Γκρεμίστε αυτό το άγαλμα, συμπολίτες μου!…»
  Στην αρχή δεν κατάλαβαν τα λόγια του σοφού και καλού αυτού γέροντα. Μετά απόρεσαν, αργότερα θύμωσαν και πιο ύστερα πήραν πέτρες από καταγής και άρχισαν , παιδί μου, να τον πετροβολάνε. Και τα άσπρα γένια του γέροντα βάφτηκαν στο κόκκινο αίμα. Όμως εκείνος δεν εννοούσε να σωπάσει. Μιλούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, γιατί πίστευε σ’ αυτά που έλεγε. Και όσο πιο πολύ φώναζε, τόσο πιο νέος φάνταζε.
  Έτσι παιδί μου, ενώ ο ασπρογένης, που σαν βροχή έπεφταν επάνω του οι πέτρες, ξανάνιωσε, αυτοί που τον πετροβολούσαν γέρασαν, καμπούριασαν, και τα χέρια τους άρχισαν να τρέμουν. Δεν μπορούσαν πια να φυλάξουν το άγαλμά τους. Και ο άνθρωπος που ξανάγινε νέος, ο σοφός κα γενναίος άνθρωπος με την καλή καρδιά, έδωσε μια γροθιά και γκρέμισε το πελώριο άγαλμα.
  Έτσι κι εσύ, παιδί μου, να μη φοβάσαι να λες τη γνώμη σου για κάτι που δεν πιστεύεις. Ακόμα κι αν σε πετροβολήσουν για τις ιδέες σου, μη δειλιάσεις. Όπως πολλοί άνθρωποι, έτσι, παιδί μου, κι εσύ θα ‘σαι αιώνια νέος.
Ναζίμ Χικμέτ «ΤΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΣΥΝΝΕΦΟ» ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Γιώργος Χαραλαμπίδης