Διαβάζετε το κείμενο ενός νέου 27 ετών, που ανήκει στην περήφανη γενιά των 700 ευρώ… Με συγχωρείτε, να διορθώσω… Ανήκει στην γενιά των 592 ευρώ. Μέσα σε αυτό τον τριψήφιο αριθμό, οφείλει η γενιά μου να χωρέσει τα όνειρά της.
Το δικαίωμα του νέου να ορίζει την ζωή του, να στηρίζεται στα πόδια του αυτόνομα στην Ελλάδα του 2011 αποτελεί....
....πλέον μια ουτοπία. Πώς να χωρέσουν άλλωστε ενοίκιο, λογαριασμοί, σούπερ μάρκετ, καύσιμα για τις μετακινήσεις σε αυτό τον αριθμό;
592 ευρώ. Εκεί αποτιμήθηκε από τα σοφά μυαλά που μας κυβερνούν, η ελπίδα της γενιάς μου. Άλλοι το αντέχουν, το υπομένουν και παραμένουν στην χώρα που τους γέννησε. Τους δικαιολογώ.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα πολύ όμορφη και είναι δύσκολο να αφήσεις αυτήν αλλά και ό,τι κουβαλάει μαζί της. Άλλοι, όμως, δεν έχουν τη δύναμη να βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται πιασμένα χέρι- χέρι με την ίδια τη χώρα. Την εγκαταλείπουν. Μέσα σε αυτούς και εγώ.
Εδώ και 2 χρόνια είμαι και εγώ ένας μετανάστης. Πόσο περίεργα ηχεί αυτή η λέξη στα αυτιά μου… Αφήνει μια πικρή γεύση… Νομίζω ότι βρίσκομαι στην δεκαετία του ’60 ή του ’70, τότε που οι γονείς μας, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή άφηναν την Ελλάδα για χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστραλία, η Αμερική. Μα όχι… Βρίσκομαι στο 2011…
Το αίσθημα που φωλιάζει μέσα μου είναι η στενοχώρια.
Με ανάγκασαν να μην μπορώ να ζήσω στην πατρίδα μου, στην πόλη μου, την Θεσσαλονίκη που υποστήριζα ότι δεν θα την αφήσω ποτέ για να ζήσω σε άλλη πόλη.
Απολογούμαι, λοιπόν, στην πόλη που με γέννησε, με μεγάλωσε αλλά επέλεξα συνειδητά να την αφήσω για να διεκδικήσω τα όνειρα που έχω για μένα σε μια άλλη χώρα. Ελπίζω να με συγχωρέσει και εύχομαι στο μέλλον να μπορέσει να με φέρει πίσω…
*Ο Γερμανός Ευθυμιάδης είναι απόφοιτος της Γεωπονικής Σχολής του ΑΠΘ και του Leeds University Business School της Αγγλίας. Ζει και εργάζεται στη Λεμεσσό της Κύπρου.
Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου