Η δημόσια τηλεόραση έχει πεδίον δόξης λαμπρό, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι δημόσια και όχι κομματική. Ούτε καν κρατική.
Τον Ιούνιο του 2013, το καθεστώς του
Σαμαρά ένιωσε ότι η ισχύς έτρεχε από τα μπατζάκια του. Ήταν πρωτίστως το
μνημόνιο της Κύπρου, το οποίο έδειξε ότι οι δανειστές είναι εντελώς
ανάλγητοι και τούτο είχε δώσει δημοσκοπικό αέρα στα πανιά μιας
κυβέρνησης μερκελιστών, που ήταν έτοιμη να πει ναι σε όλα.
Ήταν και η επίδειξη πυγμής με την επιστράτευση των καθηγητών και των
εργαζόμενων στο Μετρό, ήταν και η εξωφρενική στήριξη από τα ΜΜΕ, ήταν
και η Χρυσή Αυγή που...
περιπολούσε τους δρόμους, ως μακρύ χέρι μιας αδίστακτης εξουσίας, ήταν, ήταν.
Τον Ιούνιο του 2013, η αίσθηση της ισχύος τύφλωσε το καθεστώς και το εξώθησε στο απονενοημένο διάβημα:
Στις 11 του μηνός διέπραξαν το πρωτοφανές, έριξαν μαύρο στη δημόσια
τηλεόραση, πρώτοι αυτοί και μόνοι σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Το
έκαναν, δήθεν, για να δώσουν στην Τρόικα τις τρεις από τις πέντε
χιλιάδες απολύσεις που ζητούσε μετ' επιτάσεως. Αυτή ήταν η αφορμή, η
αιτία ήταν πιο βαθιά, ήταν αμιγώς ιδεολογική.
Στα ακροδεξιά μάτια των Σαμαράδων
η ΕΡΤ έμοιαζε με κάστρο γεμάτο κομμουνιστές, το τελευταίο οχυρό της
τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας. Γκρεμίζοντας το κάστρο, γκρέμιζαν
την, κατ' αυτούς, ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς και θεμελίωναν πάνω
στα χαλάσματα τη δική τους δεξιά ηγεμονία.
Παρεμπιπτόντως,
έκαναν και ένα δωράκι στους πεφιλημένους καναλάρχες, που περίμεναν σαν
τα κοράκια να πέσει στα στόματά τους η διαφήμιση της ΕΡΤ.
Από τότε έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια και το παντοδύναμο καθεστώς είναι πλέον ένα ασκέρι ηττημένων που φαγώνονται μεταξύ τους για τα απομεινάρια των κομμάτων τους.
Αυτοί φαγώνονται και πάνω από τα κεφάλια τους ίπταται η
επαναλειτουργία της ΕΡΤ, σαν πιστοποιητικό θανάτου του πραξικοπήματος
που γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 2013 και θα αποβιώσει αισίως στις 11
Ιουνίου του 2014.
Τους πονάει η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, είναι σύμβολο της.... πολιτικής και ιδεολογικής ήττας τους, γι' αυτό έχουν βγάλει στο μεϊντάνι τα σκυλιά τους να αλυχτούν.
Πίσω από τα ουρλιαχτά της Βούλτεψη
και του Άδωνη, κρύβεται ο Σαμαράς, κρύβεται ο Λαζαρίδης, κρύβεται ο
Μπαλτάκος, ο μαύρος εμπνευστής του μαύρου της ΕΡΤ.
Πονούν οι Σαμαράδες, πονούν και οι καναλάρχες.
Πονούν διότι γνωρίζουν ότι η δημόσια τηλεόραση μπορεί να τους σαρώσει στον τομέα της ενημέρωσης.
Τα ιδιωτικά κανάλια λειτουργούν πλέον σαν καρτέλ, λένε κάθε βράδυ τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Σαν να τα έχει γράψει όλα τα δελτία ένας άνθρωπος, σα να τα εκφωνεί ένας άνθρωπος που αλλάζει απλώς ρούχα και περούκες.
Το κενό είναι μεγάλο και για καλυφθεί
χρειάζεται απλώς να βγει κάποιος και να πει τις ειδήσεις με επάρκεια,
επαγγελματισμό και αντικειμενικότητα. Να πει τα πράγματα ως έχουν, χωρίς
σάλτσες και παραγεμίσματα.
Η δημόσια τηλεόραση έχει πεδίον δόξης λαμπρό, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι δημόσια και όχι κομματική. Ούτε καν κρατική.
Γιώργος Ανανδρανιστάκης
Το τέλος των ψευδαισθήσεων για τον Τσίπρα – Έρχεται σκληρή προσγείωση
ΑπάντησηΔιαγραφή=============================================
Τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις Ελλάδας – δανειστών σχολιάζει σήμερα η Frankfurter Allgemeine Zeitung υπό τον τίτλο «Το τέλος των ψευδαισθήσεων».
Όπως αναφέρει η εφημερίδα: «Για την Ελλάδα τίθεται πλέον μόνον το ερώτημα πόσο σκληρή θα είναι η προσγείωση. Επί τρεις μήνες η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Τσίπρα διέδιδε την καθησυχαστική ψευδαίσθηση ότι η λιτότητα αποτελεί παρελθόν και πως η κρίση τερματίζεται μέσω διατάγματος.
Ο Τσίπρας χτύπησε πολλές πόρτες για να αποσπάσει φρέσκο χρήμα αλλά παντού τις έβρισκε κλειστές, τόσο στην Ουάσιγκτον, όσο στη Μόσχα και το Πεκίνο.
Τώρα συνειδητοποιεί και ο ίδιος ότι η Ελλάδα χρειάζεται και άλλη βοήθεια και πως αυτή μπορεί να προέλθει μόνον από την ΕΕ. Αντιμέτωπη με αυτή την τετριμμένη πραγματικότητα, η κυβέρνησή του παρουσιάζει επιτέλους κινητικότητα εδώ και λίγες μέρες, ενώ ο Τσίπρας φτιάχνει τις γέφυρες τις οποίες αρχικώς ήθελε να γκρεμίσει.
Διότι προκειμένου να εξασφαλισθεί η ρευστότητα των τραπεζών και η δυνατότητα του κράτους να πληρώνει, κάθε μέρα μετρά. Η οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής, ενώ είχε αναπτυχθεί όταν εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ. Η λιτότητα ήταν επώδυνη, ωστόσο λειτούργησε.
ΣΧΟΛΙΟ: Τι ακριβώς θα μας παρουσιάσει σαν ‘’επιτυχία’’ και νίκη, απομένει να δούμε. Το σίγουρο όμως είναι ότι τελικά το έγκλημα του Καραμανλή , τον οποίον καλύπτει με νύχια και με δόντια ΔΕΝ κρύβεται άλλο. Ο βρόμικος πόλεμος όλων εναντίον του νομίμου πρωθυπουργού, εναντίον της Ελλάδας, κάθε μέρα αποκαλύπτεται. Σε λίγο θα ντρέπονται να κυκλοφορήσουν…
Η δικαίωση του Γιώργου Παπανδρέου είναι πια γεγονός. Μόνος του , υβριζόμενος , προπηλακιζόμενος, συκοφαντούμενος από ντόπιους και ξένους εχθρούς, κατάφερε να μη χρεοκοπήσουμε και σήμερα να ελπίζουμε.
Την ιστορία την γράφουν οι νικητές κι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο μεγάλος ΝΙΚΗΤΗΣ.
Κατάφερε να μη λυγίσουμε, να μη υποκύψουμε να μη χρεοκοπήσουμε.
Κι ας λένε ακόμη κάποιοι μικρόψυχοι…
Το ερώτημα τώρα είναι ποια προσγείωση προτιμά η Ελλάδα: εκείνη της λιτότητας με το ευρώ ή της χρεοκοπίας με τη δραχμή».