Ραχηλ Μακρη: «Η ανάπτυξη θα έρθει όταν οι Έλληνες εμπιστευτούν αυτούς που τους ενώνουν και όχι αυτούς που τους διχάζουν»

Έχει γραφτεί και συνεχίζει δικαιολογημένα να γράφεται τα τελευταία χρόνια ότι η Χώρα βρίσκεται σε έναν ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο.
Της Ραχήλ Μακρή, Βουλευτού Ν. Κοζάνης

Σε έναν πόλεμο που δεν υπάρχουν μεγάλα μυστικά, υπηρεσίες πληροφοριών, περίεργα σενάρια και επικές μάχες. Δυστυχώς, όμως, ο πόλεμος αυτός επηρεάζει τη ζωή όλων των Ελλήνων και απαιτεί τις συντονισμένες προσπάθειες ολόκληρου του έθνους, προκειμένου να αναστραφούν τα αποτελέσματα του.
Μέχρι σήμερα η πολιτική των κομμάτων της Συγκυβέρνησης ήταν διαιρετική. Από τα πράσινα και μπλε καφενεία φτάσαμε στο δίλλημα Εθνική Σωτηρία ή Χρεοκοπία, Μνημονιακή δανειακή σύμβαση ή άδεια ράφια, πείνα εξαθλίωση.
Η αλήθεια είναι ότι τα ράφια δεν άδειασαν, όμως η πείνα και η εξαθλίωση ήρθε για περίπου 6 εκατομμύρια πολίτες που ζουν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχιας και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κοιτούν τα προϊόντα, που δεν δύνανται να αγοράσουν.
Το βασικότερο εφόδιο του οικονομικού πολέμου είναι οι πληροφορίες, καθώς οι χώρες στοχοποιούνται από κερδοσκοπικούς οργανισμούς που διαθέτουν εμπειρία και γνώσεις στον συγκεκριμένο τομέα και οι πολιτικοί που καλούνται να τους αντιμετωπίσουν συνήθως δεν διαβάζουν καν τις δανειακές συμβάσεις. Για κατανόηση ούτε λόγος…...

Πολλές φορές για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση, το πολιτικό προσωπικό υπουργοποιεί τεχνοκράτες και έτσι το λάθος γεννά την τραγικότητα. Όταν δεν μπορείς να κατανοήσεις έννοιες όπως κοινωνικό συμβόλαιο και κοινωνική ευημερία και αγωνιάς μόνο για τους αριθμούς τότε ρέπεις ταχύτατα προς αποτυχημένες πολιτικές, όπως εσωτερική υποτίμηση σε παγκοσμοιοποιημένη οικονομία με ελεύθερη ροή κεφαλαίου και νεοφιλελεύθερες αερολογίες διαθρωτικών αλλαγών.
Αντί αυτών των σπασμωδικών και ανούσιων λύσεων, οι πολιτικοί οφείλουν να μάθουν. Να αναγνωρίσουν τους εμπλεκόμενους στη μάχη του κέρδους και να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες εξασφάλισης του δημόσιου συμφέροντος.
Καθώς όμως η γνώση δεν έρχεται συνήθως με επιφοίτηση είναι θεμιτό να αναζητήσουμε τα αποτελέσματα λύσεων που έχουν εφαρμοστεί σε άλλες Χώρες, υπό συγκρίσιμες συνθήκες.
Οι λεγόμενες διαθρωτικές αλλαγές που υποκρύπτουν την αποδόμηση του κράτους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας έχουν δοκιμαστεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κυρίως στις Χώρες της Λατινικής Αμερικής και έχουν αποτύχει. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να καταστρέψουν σοδιές από την ιδιωτικοποίηση του νερού, να αφήσουν ολόκληρες πόλεις χωρίς ηλεκτρισμό από την έλλειψη συντήρησης του δικτύου και να επιφέρουν αμέτρητα δυστυχήματα από την ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα του Αγγλικούς Σιδηροδρόμους.
Υπάρχουν όμως και παραδείγματα επιτυχίας, μόνο που αυτά δεν εφαρμόζονται στην Ελλάδα από την παρούσα Κυβέρνηση.
Η Αργεντινή κρατικοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, κουρεύει κατά 90% το χρέος της και αναπτύσσεται τόσο σε οικονομικά μεγέθη, όσο βελτιώνει την κοινωνική της ευημερία στην πράξη, γεγονός που με ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς αποδίδει την πραγματική εικόνα της οικονομίας.
Πολλοί δεν θέλουν να παραδεχτούν την επιτυχία της Αργεντινής καθώς θεωρούν ότι στρεβλώνει την ελεύθερη αγορά. Στρουθοκαμηλίζουν εσκεμμένα προσφέροντας κακές υπηρεσίας στην κοινωνία που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Ας δούμε όμως ένα άλλο παράδειγμα Κρατών, που στηρίζονται αποκλειστικά στην ελεύθερη αλλά όχι ανεξέλεγκτη αγορά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το Ηνωμένο Βασίλειο όταν οι τράπεζες τους χρειάστηκαν χρήματα, τις κεφαλαιοποίησαν με λεφτά των φορολογουμένων. Σε αντάλλαγμα έλαβαν κοινές ονομαστικές μετοχές, απομάκρυναν από την διοίκηση τους τραπεζίτες που απέτυχαν να κρατήσουν υγιής τις επιχειρήσεις τους και διόρισαν δικές τους. Όταν εξυγιάνθηκαν τα τραπεζικά ιδρύματα πωλήθηκαν μέσω του χρηματιστηρίου παράγοντας κέρδος για τους πολίτες.
Στην Ελλάδα οι φορολογούμενοι πλήρωσαν, οι αποτυχημένοι τραπεζίτες παρέμειναν, τα χρήματα του λαού δεν πήραν τίποτα ουσιαστικά πίσω ούτε άμεσα από τα μερίσματα των κερδών των τραπεζών, ούτε έμμεσα με πολιτικές αύξησης ρευστότητας και διαγραφής χρεών από παράνομες τραπεζικές χρεώσεις.
Παράλληλα ο κ. Στουρνάρας, που δεν είχε και τις καλύτερες περγαμηνές από την διοίκηση της Εμπορικής, διορίστηκε πρώτα Υπουργός Οικονομικών και αφού, μεταξύ άλλων, χάρισε την Αγροτική και τις Κυπριακές τράπεζες στον κ. Σάλλα της τράπεζας Πειραιώς και απάλλαξε τις τράπεζες από τις υποχρεώσεις του Αστικού Κώδικα με τροπολογία πήρε το πράσινο φως για την μετακίνηση του στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Στο Υπουργείο Οικονομικών των διαδέχθηκε ο κ. Χαρδούβελης που δεν έχει και τις καλύτερες περγαμηνές από την διοίκηση της Eurobank και ελέγχεται, τουλάχιστον δημοσιογραφικά μέχρι στιγμής, για καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων.
Η διαπίστωση αυτών των δυσλειτουργιών, κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό ή ανικανοτήτων κατά τον πιο πραγματιστικό συμπεριφορών δεν θα είχε νόημα εάν δεν συνοδευόταν με προτάσεις επί του ορθού.
Πριν όμως περάσουμε στην εφαρμογή μέτρων οικονομικής πολιτικής ας συνομολογήσουμε ποιο είναι το ορθό.
Εάν καταλήξουμε ότι το ζητούμενο είναι η κοινωνική ευημερία, η ελάχιστη ανεργία, η αύξηση του ΑΕΠ και τα ουσιαστικά μέτρα πολιτικής ανάπτυξης του κοινωνικού πρώτα και ύστερα παραγωγικού ιστού της Χώρας.
Εάν συναποφασίσουμε ότι επιθυμούμε το «Επιχειρείν» απαλλαγμένο από διαφθορά και συναλλαγές κάτω από το τραπέζι.
Τότε θα κατανοήσουμε ότι οι προτάσεις Δένδια για τα κόκκινα δάνεια είναι προσχηματικές παραχωρήσεις στις τράπεζες του δικαιώματος ξεπουλήματος της ιδιοκτησίας των δανειοληπτών σε εξευτελιστικές τιμές.
Με όλες αυτές τις παραδοχές καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα αναγκαιότητας οικοδόμησης ενός πλαισίου σεισάχθειας των βαρών των δανειοληπτών αφού οι τράπεζες δεν έχουν να χάσουν τίποτα από την περιουσία τους, την οποία έχει πληρώσει σε ποσοστό πλέον του 100% το δημόσιο.
Μεταφοράς των κερδών των ιδρυμάτων στις κοινωνικές ομάδες που έχουν ανάγκη με μέτρα ανάπτυξης. Δηλαδή ενθάρρυνση επιχειρηματικής δράσης ανέργων με χαμηλότοκα δάνεια και καθοδήγηση έμπειρων οικονομικών συμβούλων κατά το πρότυπο της τράπεζας των φτωχών.
Τόνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με ρευστότητα. Τα χρήματα της ΕΚΤ φεύγουν στα νησιά Κέυμανς αντί να διοχετευτούν στην Ελληνική αγορά.
Σταθερότητα του φορολογικού συστήματος ως πρώτου βήματος προσέλκυσης σοβαρών επενδυτών και όχι καιροσκόπων εκμετάλλευσης των «ασημικών της οικογένειας»
Εξασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και αύξηση της ενεργού ζήτησης των εργαζομένων καθώς για οποιονδήποτε εργοδότη οι ασφαλέστεροι πελάτες είναι οι ευχαριστημένοι εργαζόμενοι του. Πόσο μάλλον για το κράτος μόνο ο φορολογούμενος που έχει χρήματα μπορεί να πληρώσει τους φόρους του.
Έλεγχος με αυστηρότητα αλλά όχι εκδικητικότητα της τήρησης εφαρμογής της νομοθεσίας πέρα από στεγανά διασφάλισης κομματικών φίλων για την αποφυγή συστημικού κινδύνου, για να θυμηθούμε τις καταγγελίες για την Υπόθεση Βενιζέλου Proton Bank.
Το πλαίσιο υπάρχει. Οι πολιτικές μπορούν να υλοποιηθούν. Το μόνο που μένει είναι να γκρεμιστεί το φράγμα του φόβου και οι Έλληνες να εμπιστευτούν αυτούς που τους ενώνουν και όχι αυτούς που τους διχάζουν για να βασιλεύουν.