Δ.Σ. Κεντρικής τραπεζας στο Καμερούν
Καμερούν, Γκάνα, Αιθιοπία ταλαιπωρούν Έλληνες επιχειρηματίες
– Η περιπέτεια της Ιντρακάτ και της Polyeco στις χώρες των φτωχών
Ούτε στις χώρες του Τρίτου κόσμου δεν αναγνωρίζουν τις εγγυητικές ελληνικών τραπεζών με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η αποφασιστικότητα αλλά και το ενδιαφέρον πολλών ελληνικών τεχνικών επιχειρήσεων να διεκδικήσουν έργα στις αγορές αυτές. Δεν είναι υπερβολή, αλλά συνέβη πρόσφατα στην Ιντρακάτ του ομίλου Κόκκαλη. Όταν η ελληνική κατασκευαστική εταιρεία θέλησε να διεισδύσει στην περιοχή του Καμερούν για να συμμετάσχει σε δημόσια έργα της χώρας, την περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυβέρνηση την ανάγκασε να δημιουργήσει γραφείο στο Καμερούν προκειμένου να χρηματοδοτείται με τους τραπεζικούς όρους της Αφρικανικής χώρας. Την ίδια στιγμή η ανυποληψία για την Eλλάδα ήταν έκδηλη σε κάθε συνάντηση με κυβερνητικούς αξιωματούχους, αφήνοντας άναυδη την ελληνική αποστολή. «Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν την Ελλάδα, εσείς έχετε καταστραφεί» δήλωνε ο επικεφαλής της εθνικής εταιρείας Ηλεκτρισμού, μιλώντας σε στελέχη της Ιντρακάτ κατά τις επαφές που είχαν τους προηγούμενους μήνες στην χώρα με τα μεγαλύτερα κρούσματα διαφθοράς......
Οι δυσκολίες είναι τόσο πολλές που μόνο από πείσμα μπορεί κανείς να υπομείνει. Τις περισσότερες φορές οι ελληνικές εταιρείες πιστεύουν ότι εάν πάρουν ένα έργο χτίζουν μια θέση στην αγορά και μπορούν να διεκδικήσουν και άλλα μεγαλύτερα, δημιουργώντας καινούριες πηγές εσόδων στο εξωτερικό.
Παρόμοια με το Καμερούν είναι η αντιμετώπιση των Ελληνικών εταιρειών στην Αιθιοπία και την Γκάνα, χώρες που βγαίνουν πολύ συχνά μεγάλα έργα υποδομών, με αποτέλεσμα να αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον των εγχώριων επιχειρήσεων. “Αναγκαζόμαστε να καταθέτουμε μετρητά σε ντόπιες τράπεζες, προκειμένου να μας βγάλουν εγγυητικές οι τοπικές τράπεζες ή καταφεύγουμε στις Γερμανικές” αναφέρει στο “newmoney” o κ. Θανάσης Πολυχρονόπουλος, επικεφαλής επιχειρηματικής ανάπτυξης της εταιρείας Polyeco που έχει κερδίσει και συμμετέχει σε διάφορα έργα περιβάλλοντος στην Αφρικανική Ήπειρο όπως στην Αιθιοπία, την Γκάνα, το Μπενίν κ.α. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αιθιοπία η εταιρεία αντιμετώπισε μία πολύ μεγάλη περιπέτεια όταν ανέλαβε προ μηνών ένα έργο που χρηματοδοτούσε η Παγκόσμια Τράπεζα. Αν και η συγκεκριμένη χρηματοδότηση είναι αφορολόγητη, η κυβέρνηση ανάγκασε την ελληνική εταιρεία να καταβάλλει φόρους 300.000 δολαρίων προκειμένου να υλοποιήσει το έργο που είχε κερδίσει. “Στις Αφρικανικές χώρες αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ως μίασμα και όταν κατεβαίνουμε σε διεθνείς διαγωνισμούς οι πολυεθνικές προσπαθούν να επηρεάσουν τις επιτροπές αξιολόγησης λέγοντας ότι είμαστε εντελώς αναξιόπιστοι ως συνεργάτες” αποκαλύπτει ο κ. Πολυχρονόπουλος.
Το πρόβλημα των τεχνικών εταιρειών με το τραπεζικό σύστημα επεκτείνεται και στην εγχώρια αγορά σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Δεκάδες διαγωνισμοί παραμένουν για μήνες μετέωροι επειδή οι τράπεζες δυσκολεύονται να χρηματοδοτήσουν τα έργα ενώ ο προβληματισμός επεκτείνεται και στα μεγάλα έργα ΣΔΙΤ που βγαίνουν στον αέρα. Σε διαγωνισμό που έχει ανακηρυχθεί προσωρινός μειοδότης από τον περασμένο Μάιο, εταιρεία πληροφορικής παραλίγο να κηρυχθεί έκπτωτη λόγω της δυστοκίας της Εθνικής τράπεζας να χρηματοδοτήσει το έργο. Το περίεργο είναι ότι η χρηματοδότηση δεν ήταν κάποιο εξωφρενικό ποσό αλλά μόλις 12 εκ. ευρώ! Η τραγική εικόνα που εμφανίζει ο τομέας της χρηματοδότησης αποκαλύπτεται και στα έργα της διαχείρισης απορριμμάτων. Ακόμα και η έκδοση μη δεσμευτικής επιστολής που πρέπει να καταθέσει μια εταιρεία που συμμετέχει σε ένα διαγωνισμό από τραπεζικό ίδρυμα, προκειμένου να πιστοποιεί ένα είδος υποστήριξης στο έργο δεν χορηγείται από τις ελληνικές τράπεζες καθώς πλέον εκλαμβάνεται σαν ένα είδος δέσμευσης.
Το πρόβλημα έχει αρχίσει να γίνεται ορατό και στην Γενική Γραμματεία ΣΔΙΤ του υπουργείου Οικονομικών, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ζοφερή κατάσταση που κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα ένα πρόγραμμα ΣΔΙΤ, εκτιμώμενου προϋπολογισμού 1,5 δισ. ευρώ. Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εταιρείες είναι η εύλογη επιφύλαξη έως και άρνηση των τραπεζών να πειστούν ότι οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι αξιόπιστοι πελάτες. Οι δήμοι καλούνται να πληρώσουν τις μεγάλες δαπάνες που φέρνει η ολοκλήρωση των εργοστασίων διαχείρισης απορριμμάτων, καταβάλλοντας στους ιδιώτες το λεγόμενο gate fee (το τέλος εισόδου από τα απορρίμματα που αφήνουν τα απορριμματοφόρα στις μονάδες). Το ποσοστό αυτό είναι 58 ευρώ ανά τόνο στην μονάδα στις Σέρρες, 60 ευρώ για την Πελοπόννησο και 110 ευρώ για την Δυτική Μακεδονία. Είναι όμως αμφίβολο εάν με την φτώχεια που επικρατεί στα οικονομικά των δήμων αλλά και στα ελληνικά νοικοκυριά που θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο -διπλασιάζοντας και τριπλασιάζοντας τα δημοτικά τέλη- τα χρήματα αυτά θα πληρώνονται στους ιδιώτες
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου