Με σύμβολο ένα δίκρανο, η οργάνωση αντίστασης που δημιουργήθηκε στη Σικελία το 2011,
έχει επεκταθεί στις περισσότερες πόλεις της Ιταλίας – τα δύο μεγάλα προβλήματα
της τευτονικής Ευρωζώνης.
.Δύο είναι τα μεγάλα προβλήματα της Ευρωζώνης, στην πορεία της προς μία κεντρικά κατευθυνόμενη «σοβιετικού τύπου» οικονομία, με κυρίαρχο την πρωσική Γερμανία – το ηγετικό δίδυμο της οποίας, η καγκελάριος δηλαδή και ο υπουργός οικονομικών, φαίνεται ανίκητο, όπως τεκμηριώθηκε από την πρόσφατη απόρριψη ουσιαστικά της τραπεζικής ένωσης εκ μέρους τους.
Το πρώτο είναι η «κατάληψη» του Ευρωκοινοβουλίου από τα ακροδεξιά κόμματα, τα οποία φαίνεται πως «θα στείλουν» σκόπιμα οι Ευρωπαίοι στις Βρυξέλλες, στις επόμενες ευρωεκλογές – όχι φυσικά επειδή πιστεύουν στην ιδεολογία τους, αλλά επειδή θεωρούν ότι, αυτή θα είναι η μεγαλύτερη εκδίκηση τους, για την άθλια πολιτική που επιβάλλεται από την πρωσική κυβέρνηση της Ευρώπης.
Το δεύτερο είναι οι κοινωνικές αναταραχές και οι εξεγέρσεις, οι οποίες φαίνεται να «επωάζονται» στον ευρωπαϊκό Νότο – ο οποίος όχι μόνο υποφέρει, αλλά καιεπιδοτεί το χαμηλό κόστος της διαβίωσης, της αγοράς δηλαδή βασικών προϊόντων διατροφής, εκ μέρους των Γερμανών.
Αυτό τουλάχιστον έχουν αποδείξει οι έρευνες, σύμφωνα με τις οποίες οι γερμανικές εταιρείες πουλούν τα προϊόντα τους ακριβά στο εξωτερικό και φθηνά στη χώρα τους.
Όσον αφορά τις κοινωνικές αναταραχές την Τετάρτη, πριν από την συνεδρίαση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην ιταλική κυβέρνηση, η οποία διεξήχθη στο κοινοβούλιο, είχαν αποκλεισθεί όλοι οι δρόμου γύρω του από την αστυνομία – λόγω του φόβου αναταραχών εναντίον του σοσιαλιστή πρωθυπουργού, από μία νέα πρωτοβουλία Πολιτών, γνωστή με το όνομα «κίνηση του δίκρανου» (διχαλωτό γεωργικό εργαλείο).....
Η κίνηση αυτή δημιουργεί τις τελευταίες ημέρες προβλήματα στους Ιταλούς πολιτικούς – έχοντας οργανώσει διαδηλώσεις διαμαρτυρίας πρώτα στο Τουρίνο και στη συνέχεια στη Γένοβα, στο Μιλάνο, στη Ρώμη, καθώς επίσης σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας.
Εντελώς ξαφνικά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι εναντίον της πολιτικής λιτότητας, η οποία έχει εξαθλιώσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – ενώ σε μία πόλη συμμετείχαν αστυνομικοί, οι οποίοι μάλιστα τοποθετήθηκαν στην «κεφαλή» της κίνησης.
Την επόμενη εβδομάδα πρόκειται να οργανωθεί μία διαδήλωση στη Ρώμη, από τη συγκεκριμένη κίνηση, στην οποία φαίνεται πως θα συμμετέχουν εκατοντάδες χιλιάδες Ιταλοί – συμπεριλαμβανομένων αστυνομικών, οι οποίοι είναι υπέρ της καινούργιας μορφής αντίστασης των πολιτών της χώρας.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της κίνησης είναι η πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα της, σε σχέση με κάθε προηγούμενη – γεγονός από το οποίο συμπεραίνεται πως οι Ιταλοί έχουν πάψει πλέον να συμβιβάζονται παθητικά με την πολιτική της κυβέρνησης, δεν εμπιστεύονται πια κανένα πολιτικό κόμμα, ενώ αφήνουν ελεύθερο να ξεσπάσει τόσο το θυμό, όσο και την οργή τους.
Σύμφωνα με έρευνες, η συγκεκριμένη κίνηση είναι εναντίον όλων των κομμάτων, δεξιών και αριστερών – οπότε δεν μπορεί να «ταξινομηθεί» πολιτικά, ενώ δεν φαίνεται να προέρχεται από κανένα κλασσικό κόμμα. Οι επί μέρους «αρχηγοί» της είναι συνήθως χωρικοί, χωρίς κανένα πολιτικό παρελθόν – με ορισμένους να παρομοιάζουν την κίνηση με την αντίστοιχη εναντίον των τραπεζών (Occupy Wall Street).
Τα αιτήματα των διαδηλωτών επικεντρώνονται εναντίον της παγκοσμιοποίησης, η οποία καταστρέφει τις θέσεις εργασίας στην Ιταλία – περιορίζοντας τους μισθούς και δημιουργώντας συνεχώς μεγαλύτερη ανεργία.
Ταυτόχρονα, απαιτούν τη ριζική αλλαγή της στάσης της Ιταλίας απέναντι στην Ευρωζώνη, την ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας, καθώς επίσης ένα εθνικό νόμισμα, σε παράλληλη κυκλοφορία με το ευρώ – ενώ είναι εξοργισμένοι με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης η οποία, κατά τους ίδιους, εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των βουλευτών και της ελίτ.
Μεταξύ των διαδηλωτών ευρίσκονται πλέον όλες οι επαγγελματικές ομάδες της Ιταλίας – ενώ οι αναταραχές είχαν ξεκινήσει με τη διαμαρτυρία ορισμένων μικρών μεταφορικών εταιρειών, οι οποίοι είχαν διαδηλώσει στο Τορίνο εναντίον των υψηλών διοδίων και του κόστους μεταφοράς.
Κατά πολλούς, οι διαδηλωτές εμφανίζονται από το πουθενά – φωνάζοντας«Ντροπή» και στρεφόμενοι εναντίων των πολιτικών της Ιταλίας. Αν και η κυβέρνηση δε αρνείται τη αυθεντικότητα του βίντεο, το οποίο εμφανίζει αστυνομικούς να ηγούνται μίας διαδήλωσης, ενώ δεν αναμεταδίδεται από τα ΜΜΕ της χώρας, οι διαδηλωτές το επιβεβαιώνουν – όπως επίσης τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία δηλώνουν ότι υπάρχει συμπάθεια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ορισμένα πράγματα πρέπει να είναι απολύτως σαφή. Πριν από όλα, με τους εισβολείς δεν μπορεί να υπάρξει καμία συνεργασία – είτε τους δέχεται κανείς όπως είναι, τηρώντας ακριβώς τις εντολές τους, είτε τους διώχνει, με όλες τις θυσίες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς δεν κάναμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο – όταν τόσο οι Ιταλοί, όσο και οι Ισπανοί δεν αποδέχθηκαν την υπαγωγή των χωρών τους στη Τρόικα, παρά τα οικονομικά τους προβλήματα, τα οποία είναι μεγαλύτερα από τα ελληνικά.
Σύμφωνα τώρα με όλες τις «ενδείξεις», για την περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα, απαιτείται η συνεργασία της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση – διαφορετικά απειλούμαστε με χρεοκοπία, με στέρηση της ρευστότητας των τραπεζών και με την έξοδο μας από την Ευρωζώνη.
Περαιτέρω, είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να θέλει κανείς την παραμονή μίας χώρας στην Ευρωζώνη με κάθε θυσία – εκτός εάν είναι πρόθυμος να λεηλατηθεί, να εξαθλιωθεί, να είναι το αντικείμενο διαρκών προσβολών, καθώς επίσης να θυσιάσει στο διηνεκές την αξιοπρέπεια και την εθνική του κυριαρχία.
Εντελώς ξαφνικά, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι εναντίον της πολιτικής λιτότητας, η οποία έχει εξαθλιώσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – ενώ σε μία πόλη συμμετείχαν αστυνομικοί, οι οποίοι μάλιστα τοποθετήθηκαν στην «κεφαλή» της κίνησης.
Την επόμενη εβδομάδα πρόκειται να οργανωθεί μία διαδήλωση στη Ρώμη, από τη συγκεκριμένη κίνηση, στην οποία φαίνεται πως θα συμμετέχουν εκατοντάδες χιλιάδες Ιταλοί – συμπεριλαμβανομένων αστυνομικών, οι οποίοι είναι υπέρ της καινούργιας μορφής αντίστασης των πολιτών της χώρας.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της κίνησης είναι η πολύ μεγαλύτερη επιθετικότητα της, σε σχέση με κάθε προηγούμενη – γεγονός από το οποίο συμπεραίνεται πως οι Ιταλοί έχουν πάψει πλέον να συμβιβάζονται παθητικά με την πολιτική της κυβέρνησης, δεν εμπιστεύονται πια κανένα πολιτικό κόμμα, ενώ αφήνουν ελεύθερο να ξεσπάσει τόσο το θυμό, όσο και την οργή τους.
Σύμφωνα με έρευνες, η συγκεκριμένη κίνηση είναι εναντίον όλων των κομμάτων, δεξιών και αριστερών – οπότε δεν μπορεί να «ταξινομηθεί» πολιτικά, ενώ δεν φαίνεται να προέρχεται από κανένα κλασσικό κόμμα. Οι επί μέρους «αρχηγοί» της είναι συνήθως χωρικοί, χωρίς κανένα πολιτικό παρελθόν – με ορισμένους να παρομοιάζουν την κίνηση με την αντίστοιχη εναντίον των τραπεζών (Occupy Wall Street).
Τα αιτήματα των διαδηλωτών επικεντρώνονται εναντίον της παγκοσμιοποίησης, η οποία καταστρέφει τις θέσεις εργασίας στην Ιταλία – περιορίζοντας τους μισθούς και δημιουργώντας συνεχώς μεγαλύτερη ανεργία.
Ταυτόχρονα, απαιτούν τη ριζική αλλαγή της στάσης της Ιταλίας απέναντι στην Ευρωζώνη, την ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας, καθώς επίσης ένα εθνικό νόμισμα, σε παράλληλη κυκλοφορία με το ευρώ – ενώ είναι εξοργισμένοι με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης η οποία, κατά τους ίδιους, εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των βουλευτών και της ελίτ.
Μεταξύ των διαδηλωτών ευρίσκονται πλέον όλες οι επαγγελματικές ομάδες της Ιταλίας – ενώ οι αναταραχές είχαν ξεκινήσει με τη διαμαρτυρία ορισμένων μικρών μεταφορικών εταιρειών, οι οποίοι είχαν διαδηλώσει στο Τορίνο εναντίον των υψηλών διοδίων και του κόστους μεταφοράς.
Κατά πολλούς, οι διαδηλωτές εμφανίζονται από το πουθενά – φωνάζοντας«Ντροπή» και στρεφόμενοι εναντίων των πολιτικών της Ιταλίας. Αν και η κυβέρνηση δε αρνείται τη αυθεντικότητα του βίντεο, το οποίο εμφανίζει αστυνομικούς να ηγούνται μίας διαδήλωσης, ενώ δεν αναμεταδίδεται από τα ΜΜΕ της χώρας, οι διαδηλωτές το επιβεβαιώνουν – όπως επίσης τα εργατικά συνδικάτα, τα οποία δηλώνουν ότι υπάρχει συμπάθεια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ορισμένα πράγματα πρέπει να είναι απολύτως σαφή. Πριν από όλα, με τους εισβολείς δεν μπορεί να υπάρξει καμία συνεργασία – είτε τους δέχεται κανείς όπως είναι, τηρώντας ακριβώς τις εντολές τους, είτε τους διώχνει, με όλες τις θυσίες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς δεν κάναμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο – όταν τόσο οι Ιταλοί, όσο και οι Ισπανοί δεν αποδέχθηκαν την υπαγωγή των χωρών τους στη Τρόικα, παρά τα οικονομικά τους προβλήματα, τα οποία είναι μεγαλύτερα από τα ελληνικά.
Σύμφωνα τώρα με όλες τις «ενδείξεις», για την περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα, απαιτείται η συνεργασία της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση – διαφορετικά απειλούμαστε με χρεοκοπία, με στέρηση της ρευστότητας των τραπεζών και με την έξοδο μας από την Ευρωζώνη.
Περαιτέρω, είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να θέλει κανείς την παραμονή μίας χώρας στην Ευρωζώνη με κάθε θυσία – εκτός εάν είναι πρόθυμος να λεηλατηθεί, να εξαθλιωθεί, να είναι το αντικείμενο διαρκών προσβολών, καθώς επίσης να θυσιάσει στο διηνεκές την αξιοπρέπεια και την εθνική του κυριαρχία.
Τέλος, οι Έλληνες είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για όλα όσα συνέβησαν, για τα όποια λάθη και τις παραλείψεις τους δηλαδή, συμπεριλαμβανομένης της διαφθοράς των πολιτικών, μέχρι το 2008, όπου το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ ήταν περί το 110% – για τίποτα περισσότερο και για τίποτα λιγότερο.
Μετά το 2009 όμως (προηγήθηκε ένας χρόνος κρυφής προετοιμασίας της ληστείας τους), αποκλειστικός υπεύθυνος είναι το ΔΝΤ – καθώς επίσης αυτοί που το έφεραν στην Ελλάδα. Οι ενοχές λοιπόν των Ελλήνων, για το δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 110% του ΑΕΠ, καθώς επίσης για την περίοδο μετά το 2009, είναι απλά και μόνο ένα από τα πολλά «γκεμπελικά» τεχνάσματα των εισβολέων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου