Ταγματασφαλίτες: Έργα και (άθλιες) ημέρες των «πατριωτών» «Εθνική πολιτική συνεργασίας» ΜΕΡΟΣ 2ον

Η Ιστορία του δωσιλογισμού στην Ελλάδα αποτελεί ένα από τα περισσότερο αποσιωπημένα ζητήματα της ελληνικής ιστοριογραφίας. 

Η εξαιρετικά ελεγχόμενη αιτίαση περί μιας αναγκαίας «κυβερνητικής συνεργασίας» με τον κατακτητή, πράγμα απαράδεκτο έτσι κι αλλιώς, δεν ευσταθεί, μια και η επιδιωκόμενη από τους Ναζί ολοκληρωτική κατάλυση της κρατικής υπόστασης των υπό κατοχή χωρών, δεν άφηνε περιθώρια για «συνεργασίες».

Πρωταρχικός παράγων για την ανάπτυξη του δωσιλογισμού υπήρξε αποκλειστικά και μόνο το ενδιαφέρον και συμφέρον του κατακτητή!

Η «εθνικά υπερήφανη» κυβέρνηση Τσολάκογλου, μετά την «ευγενική» προτροπή των κατακτητών, προσέφερε τις υπηρεσίες της σχηματίζοντας κυβέρνηση. 

Για την εξυπηρέτηση αυτή, το Ράιχ της έκανε την τιμή να «εργαστεί» μαζί της, εξ αιτίας του «ρεαλισμού» που είχε επιδείξει.
Η κυβέρνηση Τσολάκογλου προσέφερε τις ρεαλιστικές εξυπηρετήσεις της παραλαμβάνοντας και διαβιβάζοντας εντολές, ώστε να λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες. Ωστόσο, η έλλειψη ενδιαφέροντος από το Βερολίνο αποδυνάμωσε το ελάχιστο κυβερνητικό κύρος.

Τον Νοέμβριο του 1942 τον Τσολάκογλου αντικατέστησε ο Λογοθετόπουλος, ο οποίος αγνοήθηκε παντελώς από τους Γερμανούς, αν και παντρεμένος με Γερμανίδα και γερμανο-σπουδαγμένος. Η πολιτική του ωστόσο έδωσε νέα ώθηση στους εγχώριους κατασταλτικούς μηχανισμούς βίας.

Τον Απρίλιο του 1943. στο αίτημα των Ιταλών περί Ιταλού Ύπατου Αρμοστή, οι Γερμανοί εμφάνισαν την περίπτωση Ιωάννη Ράλλη. 

Ο Ράλλης φοβόταν ότι το θα δημιουργούσε τετελεσμένα γεγονότα στην Ελλάδα, προβλέποντας και την επικράτηση των συμμαχικών δυνάμεων. 

Εκτιμούσε ότι ο κομμουνιστικός κίνδυνος θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί εγκαίρως μόνο με τη συγκρότηση «εθνικών δυνάμεων», έστω κι αν αυτές ετίθεντο αναγκαστικά υπό την αιγίδα της Βέρμαχτ