Η ώρα του κινήματος

Μέσα στο κατακαλόκαιρο όλα ήταν εύκολα για την μαντάμ Διαμαντοπούλου και τον μίστερ Γιόργκος. Εξασφάλισαν σχετικά εύκολα τη συναίνεση της Ν.Δ (που έκανε μια θεαματική κωλοτούμπα) και ψήφισαν τον αισχρό νόμο για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ με μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Καμάρωναν μάλιστα, για το γεγονός, ταυτίζοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με την κοινωνική πλειοψηφία. Τους πανεπιστημιακούς φρόντισαν να τους απαξιώσουν, γνωρίζοντας ότι ως κάστα δεν έχουν και μεγάλα κοινωνικά ερείσματα. Και κουνούσαν απειλητικά το δάκτυλο σε όποιον τολμούσε να υπαινιχθεί έστω, ότι ο νόμος δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Ως ένοχο εσχάτης προδοσίας τον κατηγορούσαν. Μόνο ξερονήσια που δεν ζήτησαν να ανοίξουν σε όποιον έκανε τέτοιες δηλώσεις.

Μέσα στην εξουσιαστική αλαζονεία τους, όμως, αγνόησαν –όπως κάνουν πάντα οι στυγνοί εξουσιαστές- εκείνον τον παράγοντα που διαμορφώνει πάντοτε τους πολιτικούς συσχετισμούς. Τον παράγοντα «ταξική πάλη». Μέσα στον Αύγουστο, οπότε σαν τους κλέφτες επέλεξαν να ψηφίσουν το έκτρωμά τους, τα πανεπιστήμια ήταν κλειστά και οι φοιτητές σε διακοπές. Πριν, όμως, ξεκινήσει το νέο πανεπιστημιακό έτος, οι αλαζόνες εξουσιαστές βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα πραγματικό κίνημα, το φοιτητικό, και όχι με πλάσματα κινήματος, όπως οι πανεπιστημιακοί.

Οι πρώτες συνελεύσεις ήταν μαζικότατες. Και αποφάσισαν καταλήψεις, αγνοώντας την πίεση που εξ αντικειμένου ασκεί σε πολλούς φοιτητές η επί θύρας εξεταστική περίοδος. Οι εξετάσεις μπορούν να περιμένουν, απάντησαν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ετοιμάζεται νε ξεκινήσει ξ πρώτη μεγάλη φοιτητική πορεία του νέου κύκλου που μόλις άνοιξε. Τώρα αρχίζει το πραγματικό πολιτικό παιχνίδι.

Το φοιτητικό κίνημα θα σηκώσει το μεγάλο βάρος αυτού του αγώνα. Και όλοι οι μη φοιτητές. Όμως, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του. Μαχητικά και όχι παθητικά. Γιατί ο αγώνας για την κατάργηση αυτού του νόμου είναι αγώνας ολόκληρης της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Είναι αγώνας για το ανεκπλήρωτο όραμα που περικλείεται στο σύνθημα «Μόρφωση και δουλειά για όλους».

Εκείνο που πρέπει να γίνει συνείδηση είναι πρώτο ότι μόνο το στόχο της κατάργησης του νόμου πρέπει να βάλει το κίνημα, δεύτερο ότι αυτός ο αγώνας είναι ένα κομμάτι ενάντια στον γενικότερο αγώνα ενάντια στην ακολουθούμενη πολιτική «κινεζοποίησης» του ελληνικού λαού και τρίτον ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός και γ’ αυτό θα απαιτήσει σκληρότητα και από την μεριά του κινήματος. Στόχος πρέπει να είναι η νίκη και όχι η διαμαρτυρία. Από διαμαρτυρίες χορτάσαμε την τελευταία διετία.
Πηγή: Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ